her duyduğum tüm vücut kimyamı alt üst eden, kafa yapan şarkıdır efendim. hemen tatlı bir tebessüm yerleşir surata, böyle bi tuhaf olur insan. aaah ah. anılar...
"Ankara'dan abim gelmiş
Evde bir bayram havası
Annem babam beni çok severmiş"
sözlerini oldum olasi garipsedigim, kücükken acaba yanlis mi ezberledim diye kendimden süphe etmeme bile yol acmis sarki. zira bir insan oturup bu sözleri yazmaz kanimca. **
öğrencilik yıllarımda sürekli kendime dair söylendiğini hissettiğim şarkı.
ev yolunda hayalimden bir klip uydurur merkezine kendimi koyardım çünkü evde ankara'dan dönen tek abi bendim.
içimde böyle bir ukdenin kalmış olması muhtemelen ailede bu şarkıyı ağlamadan söyleyebilecek kadar mekanik düşünen bir bireyin var olmamış olmasından kaynaklanıyordu.*
böyle yudum yudum istanbul kokan bir sarki....istanbul ...kokan bir sarki...sen istanbul´dan ...bi 3 bin kilometre uzakta olupta,"ankara´dan abim gelmis....evde bir bayram havasi...."sözlerini duyupta gözyaslarina nasil bogulmazsin....
...ankara´dan abim geldi...
...istanbul´a....
...istanbul....seni seviyoruz dostum....sen en güzelsin....ama kendin de biliyosun be en güzel oldugunu.... ahhh ahh....melankoli doldum be gece gece.....
"kadiköyden istanbul´a,
ilk avare aksamlar
annem babam beni cok severmiiiiiisssss...."
bu sehri cok sevmeyi ögreniniz....cünkü bu sehir cok sevilmeye layik bir sehirdir....
istanbul....hem orospudur, hem haindir....ama ayni zamanda hem de vatandir, vatanseverdir, islamdir..islam halifesinin sehridir...türk tür....istanbul... istanbul u aldin diye devir degisti unutma bunu. yani istanul´un "bati" ya ait oldugu dönem bitti "dogu" ya ait oldugu dönem basladi....
her istanbullunun hic unutmamasi gereken bir sey var.... o da istanbul´da yasamayi kaniksamamak. istanbullulugun cok özel birsey oldugunu hic aklindan cikartmaman lazim....istersen en dindar, ya da en dinsiz adam ol, unutma ki hepsinin en önemli timsallerinin istanbul´da gözleri vardir....
1 saat öncesi arabamızla özdere'den izmir'e doğru dönüyoruz ve radyoda 90'lar özel programı var. depresif bir haldeyken bir anda piano seslerini duydum ve dudaklarım aralandı.. çocukluğum geldi aklıma anında, bisiklet sürüşüm, denize koşarken azıcık yağlı olan göbek kısmımın sallanmasıyla senkron halde savrulan sapsarı saçlarım... özledim lan 90'ları.
çocukluğumun şarkısı hani olur ya ifade etmesi çok zordur bazı şarkıları ve sende uyandırdıklarını, işte benim için onlardan biri, hepimizin derinliklerinde saklı olan o çocuk konuşmaktadır bence şarkıda,
onu dinlemekteyiz gençlik ve tecrübesizliğin yarattığı o büyük boşluğun; hayal gücü, kirlenmemişlik ve sevebilme yeteneğimizden kaynaklanan şiddetli rüzgarlarla dolması, hatta yokluğun bile bu rüzgarla dalgalanması...
içimi kemirir durur çok zaman
olur olmaz bir yerde
olur olmaz sorular
açılır zaman zaman bir kapı
olur olmaz bir yerden
olur olmaz bir yere
bir sinemanın önündeyim
siyah beyaz bir film varmış
annem babam beni çok severmiş
ankara'dan abim gelmiş
evde bir bayram havası
annem babam beni çok severmiş
dağılır duman duman bir ömür
olur olmaz karşımda
olur olmaz geceler
karışır mesafeler o anda
olur olmaz uzaklar
olur olmaz kısalır
kadıköy'den istanbul'a
ilk avare akşamlar
alnımda ergenlikler
ilk aşkı müjdelermiş
annem babam beni çok severmiş
bir sinemanın önündeyim
siyah beyaz bir film varmış
annem babam beni çok severmiş
ankara'dan abim gelmiş
evde bir bayram havası
annem babam beni çok severmiş
of annem...
şarkı girişte kendine açıklık getiriyor . yoksa saçma bi şekil de neden annem babam beni durduk yere sevsin.
kadıköy'den istanbul'a
sonrki cümle annem babam beni çok severmiş. alakaya maydonoz.
