Kızılay-cebeci arasında mekik dokumaktır. arkadaşlarınızla ders bitimi, donduran ayazıyla başetmek için çay içmektir. yüksel caddesi kafelerini ezbere bilmek, olgunlardan kitap bakmaktır. ne soğuk şehir lan diyip anneyi evi özlemektir.
olgunlardan kitap almak, dostta doyasıya kitap kokusu içinde huzur bulmak, yükseldeki garip tiplere alışmak, lemanın eşsiz yemeklerini yemek, tiyatronun dibine vurmak, tunalıda o pasaj senin bu pasaj benim gezinmek, sınavdan bir gün önce arkadaşlarla toplanıp dağıtmak, bir şehri doyasıya sevmek-nefret etmek, aşık olmak, terk etmek-edilmek, bazen de başlayamamaktır, araftır. en önemlisi de ne o şehirle ne o şehirsiz yapamamaktır.
eğer cebinizde ortalama bir para varsa güzeldir. bir izmirli olarak yazıyorum bu satırları...
yıllarca ankara'ya giydirmiş, lakin onu sevmek, onunla iyi anlaşmak zorunda bırakılmış bir izmirli olarak...
kardeşim bu şehirde deniz yok, tamam.
bu şehrin insanları kaba, tamam.
bu şehirde sosyal aktiviteler pek az, tamam.
lakin bu şehir öğrenci kaynıyor 10 küsur üniversitenin olduğu bir şehir ataletini koruyorsa bunu tek suçu ankara'ya bok atanlardır.
bunun tek suçu yaşamayı bilmeyen zavallı üniversitelilerdir. bu şehirde çok fazla tiyatro gösterisi oluyor, bu şehirde sinemalar her avm'de yerini almış. bu şehirde gece hayatı diğer iki büyük şehirle kafa kafaya...
ee, ne ister ki insan?
meclis iki adım dibinizde, istediğiniz milletvekiline çok kısa zamanda ulaşabiliyorsunuz.
ama deniz yok!
hay sokim, sanki her gün yüzmeye, her gün o şırıltıyı dinlemeye gidiyoruz homua koyim...
istenildiği kadar milletvekiline yakın olunsun, canın sıkılınca beşiktaş sahiline inemiyorsan yada deniz max yarım saat uzağında değilse sokarım öyle öğrencilik hayatına dediğimdir.
