Bu günlerde herkes gitmek istiyor
Küçük bir sahil kasabasina
Bir baska ülkeye, daglara, uzaklara...
Hayatindan memnun olan yok.
Kiminle konussam ayni sey...
Herseyi, herkesi birakip gitme istegi.
Öyle "yanina almak istedigi üç sey" falan yok.
Bir kendisi
Bu yeter zaten.
Herseyi, herkesi götürdün demektir..
Keske kendini birakip gidebilse insan.
Ama olmuyor.
Hani kendimizden raziyiz diyelim, öteki de olmuyor.
Yani herseyi yüzüstü birakmak göze alinmiyor.
Böyle gidiyoruz iste.
Bir yanimiz "kalk gidelim",
öbür yanimiz "otur" diyor.
"Otur" diyen kazaniyor.
O yan kalabalik zira...
is, Güç, sorumluluk, çoluk çocuk, aile,
Güvende olma dugusu...
En kötüsü aliskanlik
Aliskanligin verdigi rahatlik,
Monotonlugun dogurdugu bikkinligi yeniyor.
Kaliyoruz...
Kus olup uçmak isterken, agaç olup kök saliyoruz.
Evlenmeler...
Bir çocuk daha dogurmalar...
Borçlara girmeler...
isi büyütmeler...
Bir köpek bile bizi uçmaktan alikoyabiliyor. can yücel
genelde cok bunaldiginizda bas gosteren istektir. yolculuk cogu insan icin heyecan demektir ve yine bir cok insan icin ozlenen yerlere, kisilere kavusmak. bu yuzden bunye bu heyecanı yasamayi ve biraz mutlu olmayı ister. birazcik gozu kara olup aniden gelen o istege uyulursa hele guzel anilar listesine yenileri eklenir.
Otobüsle şehirler arası uzun bir yolculuk etme isteğidir. Cam kenarı olmak şartıyla elbette. Mümkünse yağmur da yağmalı, hüzünlü yolculuk teması oluşmalı. Sonra asfalt kayganlaştığı için şoför direksiyon hakimiyetini kaybetmeli ve otobüsü şarampole yuvarlamalı; o an ölmeliyim...
Ben elendim arkadaşlar, benimki yolculuk etme isteği değil, ölme isteğiymiş. Siz devam. *
ben size yardimci olayim:
istediginiz icecekteki son bardagi baska birinin hupletmis olmasi,
suratsiz muavin,
soru sorulunca namusuna goz dikilmis gibi sinirlenen sofor,
yola bagli olarak surekli kopan ve az ceken internet,
ikide bir koltugu kirmaya calisircasina kendini arkasina yaslayan on koltugunuzdaki davar
(bonus, koltugu kucaginiza kadar indiren on koltugunuzdaki davar)
Akşamın hep bu saatlerinde vuku bulan istektir. Hiç şaşmaz. Hele de yağmurluysa hava, birden kendimi Orhan pamuk'un yeni hayat kitabındaki gibi uzun otobüs yolculuklarına çıkmak isterken buluyorum.
Tıpkı o kitaptaki gibi neyi aradığımı bilmeden arayışa çıkmak istiyorum. Neyi aradığımı da bulduğumda anlayayım istiyorum.
"otobüslere bindim, otobüslerden indim, garajlarda gezindim; otobüslere bindim, otobüslerde uyudum, gündüzleri geceye yetiştirdim; otobüslere bindim, kasabalarda indim, günler boyu karanlığın içine gittim ve dedim ki kendime, nasıl da kararlıymış bu genç yolcu kendisini o bilinmeyen ülkenin eşiğine götürecek yollarda sürüklenmeye."
Yeni hayat, Orhan pamuk.
