başlık beni nasıl mutlu etti bilemezsiniz dostlar. tek bende var sanırdım.
karşında kariyerleriyle ön plana çıkmış, beyli-bayanlı konuşan insanlar. saç tıraşı - sakal tıraşı eksiksiz, ütülü kıyafetler, resmi duruşlar, resmi davranışlar. ve buna karşın benim cep telefonumun zil sesinin bob marley & the wailers'den bir parça olması. bir anda aklıma kendi özgürlüğünü kendisi bulan Christopher McCandless'ın hayatının gelmesi. ve daha üç gün önce arkadaşlarla her tür muhabbeti yaptığım alkollü gece. sonra bir anda karşında tekrar beliren yüzünün yüzde yüzünün sakalsız olduğu o adam.
işte o an horon tepesim geliyor. horon falan tepmemişimdir hiç ama o an can istiyor işte. oy uşaum, ha uşaum diyesim geliyor, karadenizli o komik adam kadar özgür olmak istiyorum. kingston'a gideyim mk diyorum. aklıma parasız pulsuz ama istediği gibi yaşayan insanlar geliyor. sağda solda etrafı rahatsız etmemek için sessiz sessiz cep telefonuyla konuşan insanları görüyorum. bağıra bağıra özgürlük cebinizdeki para kadar, özgürlük sizin kariyeriniz kadar diyesim geliyor.
böyle anlar mantıksız hareket etmek en mantıklı şey gibi geliyor dostlar...
tanım:mantığın ön planda olmadığı içgüdülerle hareket edilen zamanlarda gerçekleşen şey. *
(bkz: he bende de oluyor.)
bazen böyle şeytan bıyığa osurmuş gibi gülmek geliyor içimden, bazen abimin, annemin, babamın, kafalarına vurup kaçıyorum, durduk yere tokat atmak istiyorum, deli gibi bağıra bağıra şarkı söylüyorum, bir anda amuda kalkıyorum falan. zaten genellikle saçma hareketler yapan, hoplayan zıplayan biriyim ama bu zamanlar da daha da bir deliriyorum. (bkz: tedavisi var mı acaba)
