bir şeyi tam olarak öğrendiğimi hissetiğim her an her saniye. o an.
sonra bu (bkz: sürekli göt kalkması)na dönüşür. nasıl mı? öğrendiğim herhangi bir şeyin göt kalkmasına değer olmadığını öğrendiğim zaman. paradoks gibi ama değil. sanki ufak ufak artıya gittikten sonra eksinin sonsuz olduğunu hatırlayıp nötrleşmek gibi. bu gerçeği kabullenemeyen her bir kişiye karşı hissettiğim müthiş üstünlük. her halükarda diyalektik yöntemle alt edeceğimin garantisi.
