gitarın gerçek anlamda konuştuğu ender parçalar vardır, işte andalusia da o parçalardan biri olmuştur. belkide birincisi bilemiyorum. eser iki gitardan oluşmaktadır. şarkının başında akustik gitarla harkulade bir melodi sizi sarar, ortasında ise elektro gitar sahneye çıkar. sağlam distortion lı bir elektro gitar sizi yerden yere vurur. diken diken tüyler, şaşkınlık, hayranlık, orgazma yakın bir halde kalmış gibi hissettirebilir parça size... tekrar, tekrar, tekrar dinlemek istersin. dinlersin, dinlersin, dinlersin...
ve sonra dersin ki, "joe satriani sadece gitar tanrısı olabilir".
kesinlikle harika bir parçadır. baştaki klasik gitar riffleriyle daha sonra sololarıyla basslarıyla şukela başyapıtıdır. nedendir bilmem ama şarkının sonundaki son 10 nota beni benden alır. satriani nin gitarı yediğinin örneği parçalardandır.
joe satrianinin bence en adamı kendinden alıp uzaklara götüren şarkısı. gitar ağlatmak tabirine ben bu şarkıda şahit oldum birader. önceden liriksiz şarkı olmaz, olsa da güzel olmaz gibi salakça bi düşüncem vardı benimsediğim. bu şarkıda kendi kendime afedersiniz göt oldum.
endülüs manasında olan ve joe satriani 'nin professor satchafunkilus and the musterion of rock albümünde yer alan parça. satriani bu şarkıyı endülüs e son gittiğinde "acaba veysel bu güzelliği görse ne hissederdi?" düşüncesinden yola çıkarak yazdığını söylemiş.
