cezmi ersöz'ün bir yazısıdır. insanoğlu hep merak etmiştir kendisine benzeyen bir başka insan varmı acaba diye. eger varsa bu insan kendisine ne kadar benzeyebilir diye sormuştur hep. ve eger birgün bir benzerini bulursa ne olur? **
iyice kurcalandığında insanların benzeştiği ölçüde bütünleşeceği düşüncesine sahip nice ari ırkçıların çarkına çomak sokmuş sözdür. osmanlı veliahtlarının da duygularına tercüman olduğu malum.
--spoiler--
...Yalnız bile olamadığı, bir hiç kimse olduğu için bu yüzden kim gerçek dostu, kim düşmanı, kim onu seven, kim katili, asla içtenlikle anlayamıyordu, algılayamıyordu. işte bu yüzden onu gerçekten sevenleri göremiyor, onu pek de ciddiye almayanlara çok yakınlık duyduğunu sanıyordu. Çoğu kez sevgisinden ve nefretinden emin olamadığı için hep endişeler ve kaygılar içinde ve güvensizlik duygularıyla yaşıyordu.
Hep bir doyum arıyor, ama yine hep açlık hissediyordu. Kahramanlık yapmak, cesur serüvenler yaşamak istiyor, ama korkuları buna izin vermiyordu. Hep o sahte kimliklerinin tümünden kurtulup çılgın ve başıboş bir aşk yaşamak istiyor, sonunda güvenli, ancak sıkıntılı, coşkusuz, tekdüze ilişkilere saplanıp kalıyordu...
--spoiler--
