ana karakteri zebercet olan yusuf atılgan'ın psikolojik yalnızlaşma temalı romanı. Anayurt otelinin müdürü olan zebercetin müşteriler ve otelde çalışan kadınla etkileşimi anlatıyor, kitapta erotik bölümler sıkça var zebercet sürekli otelde çalışan kadına uykusunda tecavüz ediyor, bir seferinde uyandırıp ilişkiye girmek isterken sinirlenip kadını boğuyor sonra otele kimseye almıyor falan en sonunda da intihar ederek hayatına son veriyor kitapta böylelikle bitiyor. Kitap bence çok iyiydi okumak isteyenlere tavsiye ederim uzun değil zaten 100 sayfa falan var yok bir şey kaybetmezsiniz bence okumayı deneyin arkadaşlar.
dönemde aylak adam'ın gerekli ilgiyi görmemesinden dolayı, kusursuz bir teknikle yazılan roman. ama yusuf atılgan kusursuz bir dil kullanayım derken içeriği kaçırmış ve yine -benim gözümde- aylak adam'ın gerisinde bir roman yazmıştır.
Ben daha çok filmden ziyade, roman üzerinden gideceğim. En iyisi bu!
Çok boğuucu, kasvetli bir ambiansı var otelin. Atılgan, duvarların betimlemesini yaparken ykık dökük diyor ya, zebercetin arada düdüklediği kadının yattığı odayı tasvir bile edemiyorum (filminde serra yılmaz canlandırıyordu bunu) Herhalde edebiyatımızda ilk kez manip depresif şizofreni teması işlenmiş bu eserle. Gerçi, çok psikanalitik dolaylama çıkar bu filmden. Ee romantik atılgandan, aşkı da veya aşk sanılan duyguları da içerisine katmasını beklemek gerekti zaten. Adam bir gece yapmurda evine gelen kadını arıyor, özlüyor. Fena bir durum. Hep bi umut var ama, gelmek bilmiyor.. temizlikçiyle yatıyor, tad alamıyor, aklında o yabancı kadın. Ahh siğarasını ben yaksam diyor. Cinsel dürtü cinayeti bile tetikliyor. Emanet aldığı otel ona dar geliyor; sonunda ruhu da bedenine dar geliyor.
ne yazık ki okuduğumda tam anlamıyla kavrayamadım. zaten okuduğum sıralarda aklım da biraz karışıktı, kitap da iyice bulandırdı. almak istediğim zevki tam olarak alamadım. incecik kitap ben daha kitabın içinde yer edinemeden, kitap bitti. oysa büyük umutlarla okumuştum, çok beğeneceğimi ummuştum, ama yok öyle yağma, ben bir daha okuyacağım. çünkü o karmaşanın ve anlaşılmazlığın içinde ben zeberceti, gecikmeli ankara treniyle gelen kadını sevdim.
bence inceliğine rağmen hemen kendini veren, kaptırıp gidebileceğiniz kitaplardan değil bence anayurt oteli. tekrar okumanın bana çok şey kazandıracağını düşünüyorum.
film biçimi o kadar karanlık o kadar iç karartıcıdır ki; indirdiğimden beri ne zaman izlemeye kalksam beş dakika sonra kalkıp bir işime bakarım. ne zamandır ertelediğim bir şeyi yaparım. üç gün açık kaldığını biliyorum izlenmiyor. bir senedir yarısına gelemedim.
arafta kalmışlık daha önce hiç bu kadar sert bir şekilde işlenmemişti. günümüzde hakan günday ve türevlerinin yapmaya çalıştığı şeyi yusuf atılgan yıllar öncesinden o kadar güzel yapmıştır ki hayran olmamak elde değil. zebercet karakteri yaratılmış hem en basit hem en komplike karakterlerden birisidir. filmini de ayrıca tavsiye ettiğim bu kitabı her edebiyat sever okumalıdır.
romanın kahramanı zebercet tekdüze,sıradan,saplantılı ama bir o kadar da açık seçik,dolambaçsız ve net bir karakter...tasvirler midenizi bulandıracak kadar gerçekçi.. yazıldığı döneme göre çok cesurca kaleme alınmış,marjinal ve başkaldırı niteliğinde bir roman.
sinema tarihimizin en ilginç , en gerçekçi ve en film gibi filmidir. ticari kaygısı olmayan bir kitap uyarlaması olarak anayurt oteli ömer kavurun usta rejisi ve macit koperin performansı ile türk sinema tarihi sanatının en başarılı filmidir.
gözleri, ağzı açık, bacakları gerilerek, çırpınarak sallanırken kollarını kaldırıp başının üstünden ipi tutmaya çalıştı. ne oldu? yapmayı unuttuğu bir şeyi mi anımsadı birden? ya da yeryüzünde tek gerçek değerin kendisine verilmiş bu olağanüstü yaşam armağanını korumak, her şeye karşın sağ kalmak, direnmek olduğunu mu anladı giderayak? yoksa bilinçsiz canlı etin ölüme kendiliğinden bir tepkisi miydi bu? başı öne eğiliyordu. kolları iki yana sarktı. yukarıdan, sallanırken tahtaya sürtündüğü yerden ip çatırdadı.. (sayfa 108)
çok çok iyi bir kitaptır ama bu aralar hiç sevmiyorum. sebebi de üniversite kütüphanesinden aldım ve kaybettim. artık masaaltı mı yapacağız, bulaşık mı yıkayacağız bilmiyorum.
insanı derin bir melankoliye sürükleyen, yaşadığı hayatı sorgulatan, yer yer mide bulandıran, çok kez bırakılmak istenen fakat bir türlü bırakılamayan kitap.
kitabın kahramanı zebercet in yaşadıklarıyla yer yer hüzünlendiğim yusuf atılgan ın müthiş eseri. psikolojik sorunları had safhaya gelmiş bireyin yaşadığı ruhi bunalımlar, geçmiş ile yaşanılan anın karmaşası, işlenen bir cinayetin meşruiyetini okura sorgulatır. mutlaka okunması gerekendir. not: zebercet in 10 kasım da intihar etmesi yeni farkettiğim güzel bir ayrıntı olmuştur.
yusuf atılganın toplam sayısı 3 olan (aslında 2 çünkü bi tanesi yarım kalmıştır *) romanlarından biri. akıcı, güzel bir dille yazılmış, tasvirleri müthiş olmasına rağmen malesef bir aylak adam değildir.. okunması gerekir, önerilir.
yusuf atılgan romanı. ömer kavur filmi. eğer ki izlediğim hali makaslıysa ki muhtemelen öyleydi, kitabını okumamış olsaydım burun kıvırırdım. gerçi kitaptaki tadı beklemek saçmalık fakat kitapta da özellikle sonlara doğru alakasız milyonlarca ayrıntıyla çok yorulmuştum. ve kafamdaki zebercet tip olarak biraz andırsa da tarz olarak kesinlikle macit koper değil. son olarak da eklemek isterim ki; bir aylak adam değil.
yer yer aylak adam'ı anımsatan eser. kitabını okuma fırsatı bulamadım lakin filmini izledim. biri sorsa ''aga nedir bu zebercet'in derdi ?'' diye anlatamam zira dedem sordu akabinde bi' ton kelime sarfettim yine de anlatamadım. bazen olur öyle. anlarsın, anlatamazsın.
iletişimsizliği anlatırken okuyucuyla bile iletişim kurmayan bir roman. hem biçim hem içerik olarak iletişimsizlik.
yüz sekiz sayfa boyunca zebercet in hiçbir duygusunu düşüncesini ne anlatıcıdan ne de kendisinden okuyamıyoruz. her şeyi okuyucu kendi kendine çözmek, düşünmek zorunda. bu bakımdan çok güzel değişik bir tat ve aylak adamla neredeyse aynı konuda yazılmış olmasına rağmen anlatım olarak taban tabana zıt. aylak adamda her şey apaçık ortada. c. özellikle ayşe ye anlatırken okuyucuya da içini açıyor. anayurt otelinde bu açıklığın olmaması onu daha ilgi çekici bir roman yapıyor.
sonra şu var ; "esmer elliler iyi yürekli olur, derdi bir arkadaşım."
