gelişen teknoloji ile birlikte gerçekleştirdim bu işi. google ile başlayan serüven, facebook ve twitter sayesinde devam etti. kendisine ulaştım. önce twitterdan takip ettim. beni sallamadı, bütün tweetlerini okudum, dile kolay aradan 20 seneden fazla geçmişti, okuduğum tweetler içinde geçmişi hatırlatan tweetleri favori listeme ekledim, yine de dikkatini çekememiştim. aradan aylar geçti, bir sabah uyandığımda takip isteğinin geldiğini gördüm, dünyalar benim olmuştu, çok sevindim. sonunda dikkatini çekmeyi başarmıştım. ve kendisine o mesajı attım.
merhaba belki beni hatırlamayacaksın ama anasınıfında birlikteydik ben senin koruyucu meleğindim ancak ilkokulda sınıflarımız ayrıldı sen öğlenciyken ben sabahçı oldum, seni görebilmek için 23 nisan ve 19 mayısları iple çekerdim. çünkü bayramlarda sabahçı öğlenci kavramı olmazdı, bütün okul aynı bahçeye toplanırdı. aradan 5 sene geçti yollar ayrıldı, senin de beni sevdiğini ve unutmadığını düşünüyordum. ve lise sıraları.
lisede bir arkadaşımın doğum gününde rastladım yeniden. hiç anaokulunu karıştırmadan yeniden tanıştık, beni hatırladın mı diye sormadım, ne acıdırki çok az kaldın ve ayrıldın partiden, oysa ben slov dans başlasa da seni dansa kaldırsam diye bekliyordum, bir daha göremedim seni.. üniversite girdi araya ve yıllar yıllar geçti, evet twitterdan yeniden bulunca geçmişi bir bir anlattım, böyle bir şey nasıl olur diye inanamadı. zira kendisiyle 3. kez tanışıyorduk, bu durum daha ne kadar gider bilmiyorum ama farklı şehirler ve farklı ilişkiler devam etse de kendisi ile ölmeden yeniden tanıştığım ve konuştuğum için çok mutluyum. geçmiş böyle birşey. güzel anılar hep taze kalıyor benim için...
