Anasina bak kizini al lafi bana sevdigim bir kiz cocugunu hatirlatir ve icimi acitir, yobaz acimasiz gelir.
Yasadigim semtte annesi babasi ile evli iken baska bir adamla adi cikan bir kiz cocugu. Bir zaman sonra annesi babasi bosanir, kizin velayeti annede kalir, o artik toplumda dul ve adi cikmis bir kadinin kizidir. Hic gunahi yokken. Bu gunahin altinda utanip ezilir.
O kadar utaniyor ki evinden isine giderken, kahvehanenin onunden gecmek istemez, yolunu uzatip degistirir, ise gec kalir bazi gunler. her sokaga adim attiginda insanlarin ona ne gozle baktigi mih gibi aklindadir. Kimseye sokulmak istemez, arkadaslarini eve davet edemez, onlarin yerine dusunur, ailesi belki rahatsiz olur diyerek. Yani hicbir yere sigamaz, kimsenin yanina yakistiramaz kendini.
Cevredeki bazi tanidiklari ona bunu hissettirmeyip yolda gorup icten bi selam verdiklerinde, yakin davrandiklarinda o kimseyi allaha overcesine, icinden allaha siginir, sukreder, iyi insanlarin da oldugunu dusunerek, nesesi bi an icin yerine gelir.
Yillar sonra evlenecek yasa geldiginde, kimse kapiyi calmaz cevreden, kismeti ciksin diye dugunlere goturulmek ister aile fertleri tarafindan, oysaki utancinin kamcilanacagi yerlerdir o cemiyetler. Kendisinin yamanmaya calisilir gibi zorlanmasi daha da gururunu incitir. Annesinin sebep oldugu bu kismetsizlik onun basiretsizliligiymis gibi gorulmesi de cabasidir.
Bazi geceler keske der fakir olsaydim aclik yokluk cekseydim de insanlarin arasinda rahat alnim ak basim dik dolasabilseydim, utanmadan, bu yuk omuzlarimda olmasaydi diye dusunur.
En buyuk arzusu ailedir. Baskalarinin normal hayatlarina ozenir. Onu tanimayan bilmeyen cevrelerden biri ile tanistiginda, evlilige can atamaz, ona haksizlik mi ediyorum diye vicdan yapar. herkes aileye bakarak kiz verip kiz aldigi icin kendisini eksik gorur, sevdigi yerine de uzulur bula bula adi cikmis bir kadinin kizini beni buldu diyerek, herhangi bi sebepten yollar ayrildiginda kurtuldu benden sansliymis der icinden. Onun adina hayirli oldugunu dusunerek.
Dahasi su ki, o adi cikmis kadinin kizi butun semtin kizlarindan daha edepli idi - sanilanin aksine - edepsizlikten edebin acisini ezikligini yasayarak geri durmus, odu kopmus mahallede bir delikanliyla adi anilacak, annesi gibi olacak diye.
Annesine de ofkeli, neden bu oldurucu darbeyi en yakinimdan annemden yedim diye...
Sonra dedim ki ona, olum var hayatta, her seyin bi sonu var, insanin ailesini secemeyecegini, tum bunlarin allahin takdiri ve imtihani oldugunu hatirlattim. Her seyin sonu var, herkesin ayibi var, herkesten buyuk allah var.
Kendine acima insanlari bosver, herseye ragmen cesur ol kendi hayatini kendin insa etmeye basla. Kendini eksik gorme, imtihan dunyasi yasayacaksin bu hayati sonra oleceksin. En kotu ne olabilir baska?
allah biliyor kalbinde ki yarayi, senin vekilin o olsun, en buyuk o, utandigin insanlari da o yaratti.
Batakligin icinde cicek acmis gule benzettim o kiz cocugunu. Kiz cocugu diyorum cunku masum ve yetim.
