90'lı yılların başında, en pis işkenceleri gördüğümüz yıllarda, polis kızıyla çıkıyordum.
Gece karakolda ağzıma sıçan adamın kızıyla, ertesi gün pastanede elini tutarak oturmak huzur verirdi bana. sen benim en anarşist eylemimsin derdim de, anlamazdı garibim.
Okulda beni haftada en az iki defa disipline çeken müdür, "Toplum senin gibileri kabul etmez, kimse seninle arkadaşlik yapmaz" derdi de, kızıyla çok yakın arkadaş olduğumuzu bilmezdi.
"Eşkiya bunlar" diyerek universteye gittiğimde bana (ihtiyaç sahibi olduğum halde) burs vermeyi reddeden, "yardımseverler derneği" yöneticisinin kızının bana platonik aşık olduğunu yıllar sonra öğrenmiştim. Kendi de öğrendi mi ki acaba?
Aşk zaten başlı başına anarşistliktir. Herkesin birbirni öldürmek için sıraya girdiği bir dünyada, ben seviyorum demek kadar aykırı değildir hiç bir şey.
