türk anası şimdiye kadar vatanı için evladını davullarla zurnalarla askere yollamıştır.evladı şehit olmuştur vatan sağolsun demiştir. o analar evlatlarına yememiş yedirmiş , giymemiş giydirmiş, okula yollamış onunla okumuş,onunla hasta olmuş sabahlara kadar başucunda beklemiş,gözünden bile sakınmış. tüm ömrünü evladına adamış. evladının kılına bile zarar gelmemesi için canını vermekten çekinmeyen anne ler ,yalnızca vatan için evlatlarından vazgeçmeyi göze almışlardır. ama ne devlet ne ordu annelerin bu fedakarlığı nın bu vatanseverliği nin kıymetini bilememiştir. anaların gözlerinden bile sakındıkları kınalı kuzuları nın canlarını koruyamamışlardır. korumak için önlem almamışlardır. anaların vatan sevgisini ordu ya bağlılığını köreltmek istemiyorsak ,üzerine görev düşen herkesin şapkasını önüne alıp düşünme vaktidir. *
bir ananın çanakkale'ye oğlunu gönderirken ona kına yakması olayı durumu apaçık belli etmektedir zaten.
bu vatan zamanında, topralarımıza akbaba gibi üşüşmüş o sömürgecilere karşı, işte bu zihniyetle kurtarıldı. şimdi üç, beş çapulcu takımıyla bölemezler bu vatanı. hepimiz ve her şeyimiz değişsede, o analardan tamamen kalmayana kadar, bu memleketi hiç bir zaman bölemezler, yıkamazlar. en fazla memleketi karıştırabilirler, daha ötesi yok bunun.
vatan için evladını veren bi annenin vatan için canını vermesi hiç de zor olmasa gerek. daha ne kadar ana çekecek bu acıyı daha ne kadar baba tadacak şehit babası olma duygusunu... daha kaç çocuk babasız kalacak kaç eş teskere beklerken eşinin tabutunu bulacak karşısında.. en çok da bunlar düşündürüyor insanı
