hey yavrum hey yangın yeridir. de herkesin göremediği yerdir. lan ben anamı özledim ah be canım anam keşke daha çok oğlum deseydin de aramıza uçurumlar kurmasaydık. ama yine de anadır candır kandır dünyada eşi benzeri olmayandır.
yüreğin; en sabırlısı, en umutlusu, en seveni, en kıymetlisi, en cefakarı, en paylaşanı, en çekeni, en azla yetineni, en sevgilisi, en ağlayanı, en en en. değeri kelimelerle anlatılamayanı...
ben: sıcak hava dondurma harika gider alayım mı?
annem: maraş mı? o dondurmayı seviyorum da.
ben: caminin orda var hazır degilde, ordan alayım, madem seviyosun neden çarsıya okadar çıktıgında katlı pazarın altından * almıyorsun ki en fazla 1 lira.
annem: evladım parasında degilim ayagım oraya her gittiginde ''benim evlatlarım ya yemiyorsa ya onların cebinde para yoksa, alamıyorsa ve ben alırsam bunu nasıl kaldırırım'' diye korkuyorum sizle beraber yiyince içim rahat ediyor sizinde yediginizi görmek.
babam ceblerimizden para eksik etmezdi annem bunu çok iyi biliyordu ama yine de bize deger verip kendini ikinci plana atması beni bir kez daha kötü yaptı.acaba onlara layık bir evlatmıyım sorunsalına düstügüm durumdu.
ben:gözlerimden gelen yaşları serbes bırakarak sımsıkı anneme sarıldım.
konuyla ilgili çok güzel bir de hikaye vardır. şöyle ki;
adam, bir kadını sınırsız bir aşkla sevmektedir. kadın ise adamı kullanmakta, olmadık istekler öne sürmektedir. ama bu sefer öyle bir şey ister ki, adam beyninden vurulmuşa döner.
kadın; "bana olan sevgini ispatlamak istiyorsan eğer, annenin kalbini bir tepsiye koyup getirmeni istiyorum." der.
adam öylesine aşıktır ki, eve gider annesini öldürür, mutfaktan bir tepsi alır ve söktüğü kalbi tepsiye koyup, üstünü örterek evden çıkar.
henüz kapının eşiğinden inmek üzereyken, ayağı takılır ve kendi bir yana, tepsi bir yana, annesinin kalbi bir yana gider.
o anda annesinin kalbi dile gelir ve; " bir yerin acıdı mı yavrum?" der.
herşeye rağmen yüceltebilen, sınırsız tahammüle sahip bir yürektir. herşeyden kendinden bile önce biri yada birilerini* düşünebilmektir. o evlat uğruna vazgeçemeyeceği hiç bir şey olmayan bir fedakarlıktır. olası tüm tehlikelere siper olabilecek canlı bir kalkandır. ve ne söylenilirse azdır.
