Cuma akşamı okuldan çıkılıp eve gelinir, anne hazırlıkları yapmıştır, baba gelir, arabaya binilir ve yayla evine doğru yola çıkılır, kardeşle atışmalı geçen bir saatlik yoldan sonra soğuk, karanlık yayla evine gelinir. Baba şömineyi yakar, anne kahvaltı hazırlar, ev ısınır, aydınlanır. sıcacık olur her şey. sofra hazır olur, oturulur sofraya ve ısrarlar üzerine tv de amerikan güreşi açılır. aç karınlar, yumuşacık ekmek, yiyecekler, sıcacık bir ev, çocukluk, dertsiz tasasız bir hayat. amerikan güreşinin bunları hatırlatması ne kadar ilginç.
babannemle yüz kere izlememize rağmen gerçek olmadığına inandıramadığım güreş. kadın ısrarla "cocuğa bak be helal olsun o kadar dayak yedi yine kalktı ayağa" diyo. ayrıca amerikan güreşiyle alakalı olarak (bkz: ayak)
sırf kolpa bi güreş. külliyen yalandır. Bir insan başkasına bir kere onların vurduğu gibi vursa anında ölür fakat burdakiler 10 kere 20 kere yediği yumruk,tekme ve diğer bölgelere gelen sert darbelerden sonra gülebiliyorlar. Ne kanama var ne de morarma. inanmadığım fakat kavgada teknik olarak kullanmak üzere öğrendiğim güreş..
güreşten cok jimmy le mike ın müthiş sunumu için tabi birde kevin nash *için izlediğim evlere şenlik program. flash tv de bunu farketmiş olacak ki yeni bölümler eklemişler. geçenlerde sunucuları banu alkan ın şarkısını söylerken rastladım. bittiğim an o andı :
-* neremi neremi?
-* göbeğini! **
