1999 yılında gördüğümüz karakterlerin yaşlanmış halini görmek vay arkadaş hayat ne çabuk geçiyor söyleminde bulunmama sebep olmuştur.
filmi izlemekten çok artık yüzlerde beliren kırışıklıklara, değişen tiplere odaklandığımdan filme çok odaklanamadım.genel olarak izletti.
american pie kadrosunun tekrar bir araya gelmesini anlatan filmdir.
ilk iki film gibi dengeli, olaydan olaya atlamayan, insanı boğmadan eski anılarını canlandıran tatlı bir film ortaya çıkmış. izleyenleri direk universite anılarına ve grupça izlenen serinin ilk filmlerini bolca hatırlatıyor.
o ilk esprileri arkadaş içinde anlatma beraber kahkahalar atarak gülmeyi hatırlıyorsunuz, sanki eskiden annenizin yaptıgı bir yemeği yeniden tatmak gibi. hababam sınıfından sonra hangi filmde gençleri -tabii amerikan tarzını çıkarırsak ki anladınız ne oldugunu amk- kendisiyle bu derece bütünleştirdi ve eskiyi hatırladı?
hababam sınıfından sonra böyle bir film çıkaramayan yeşilçamı mı suçlayalım yoksa abudik gubidik filmler ile köşeyi dönme hesabı yapan yapımcı andonlarını mı yahut bu filmlerde görünerek ünlü olacagını sanan hırtları mı?
salt bir yeniden bulusmadan öte asla hayatınız boyunca yapamayacagınız tatlı anılarla birleşik bir geçmişle buluşma deneyimi.
eski kadrosunun olması falan çok harika olan film de, o 90lar sonu blink piçliğini mi özledim bilmiyorum, ya da küçükken çok mu özeniyodum süper geliyodu bu seri bilmiyorum
amerikan pastası serisinin asıl kadrosunu bir araya getiren devam filmi. Zincirin son sağlam halkası.
Filmin başlarında ki plaj sahnesinde şöyle diyorlardı:
-Değişen hiç bir şey yok sadece biz yaşlandık.
Filmi anlatmaya yeten bir cümle bu herhalde. ilk üç filmdeki kadar atraksiyon olmasa da yine o ilk üç film tadında bir devam olmuş ki bunu başaran nadir yapımlardan biri, iki saate yakın süresine rağmen de hiç sıkmıyor ve tabir-i caizse eğlencenin dibine vuruyor. Son diyeceğim şey ise: Stiffmaister
