yazmam ne kadar doğrudur geldiğim günden beri düşünüyorum. yazabilir miyim onu da biliyorum. başlıyorum şimdilik. bitirebilir miyim bilmiyorum. umuyorum sadece.
çok dertliyim bugün. neden bilmiyorum üstümde çok kötü bi şeyler var bugün. evdeki kanyağı küçük bardaklarla içmiyorum bugün. çok kötüyüm, ağlıyorum yemin ederim. ağlıyorum. bi türkü çalıyor fonda, içiyorum. yazıyorum ağlayarak... uzun zamandır bi türkü bara gitmedim. gitme vaktim gelmiş sanırım. evet, türkü dinlemeyi seviyorum ben. huzur veriyor bana, tatil gibi bir şey.
yaşım önemli değil, kaç yaşında olduğum. hatırlıyorum çok iyi. hatırlamak istemesem de hatırlıyorum. unutmak ister ya insan, hani bazen öyle kötü bir şey olur ki hiç olmamış gibi davranırız. ya da başkasının başına gelmiş gibi anlatırız bazı şeyleri. ya da kimseye anlatmayız. kimseye anlatmadım ben. en yakınıma bile. kendimden bile sakladım, yanlış hatırlıyorumdur dedim. ama yanlış hatırlamıyorum. eminim. offfffffffffffff......
yaşımı bilmiyorum. annemin yanından ayrılmadığım günler, ilkokul öğretmenimin karşısında ağladığım günler. okul gezisine katılamayanları babama söyleyip onların parasını ödettiğim günler. babam ile aramızın iyi olduğu günler. babam ile maça gittiğim günler...
amcamın oğlu geliyor bizim eve. kalacak yeri yok, yirmi küsür yaşlarında. yatağım var benim. küçük bir şey. ağaç rengi, ranzadan bozma. amcamın oğlu yerde yatıyor aynı odada. ben kendimin farkında değilim. kimse benim farkımda değil. amcamın oğlunun aklına düşmüşüm ama...
ağlıyorum...
- üşüdüm yanına geleyim en iyisi...
diyemiyorum ki bir şey. geliyor yanıma. konuşuyoruz, soruyor bana bir şeyler. cevaplıyorum. " uykun geldi mi?" diyor, " evet" diyorum. uyumak için kapıyorum gözlerimi. sırtımı dönüyorum ona. yüzüm duvara geliyor, elimle dokunuyorum duvara. " çok soğuk" diyorum içimden, " dışarda olanlar ne yapıyorlardır acaba? ".
yanaşıyor bana, donup kalıyorum. sesim çıkmıyor, kalıyorum öyle. ne yaptığını anlayacak yaşta değilim, ama tahmin ediyorum. bu iğrençliği anlatamayacağım. dayanamam zaten. nasıl anlatılır ki hem? ne kadar utanmazca şeyler yazdım buraya, kendimi sattığımı yazdım. daha kötüsü olabilir mi? utanmamam lazım aslında...
kendimi satmam irademle oldu. arkadaşımla öpüşmem, intihar etmeye çalışmam... kendi irademleydi hepsi. kendim karar verdim hepsine, hepsini kendim tercih ettim. ama bu çok farklı, çok kötü...
abartıyor muyum acaba? gençti deyip atabilir miyim içimden? ama olmasaydı hani? belki böyle olmazdım ben...
pişman değilim. şükrediyorum allah' a. dua ediyorum. " vayy, kendini satıyordun. ne duası?" diyebilirsiniz. o allah' la benim aramdadır...
belki böyle olmazdım, belki silahla kovalamazdı beni babam. belki yine giderdik maça...
sorumlusu o mu acaba? allah' ım... cehennemin vardır umarım, hem benim için, hem başkaları...
amca oğlunun hormonal yamukluğa sahip olduğunu gösteren kötü olaydır. klasik bir ahmet yıldız ölmedi başlığıdır. kendisini her ne kadar sevip saysak da, hiçbir eşcinselin bunu sözlükte üzerine basa basa söyleyebileceğini zannetmiyoruz. araştırmalara başladık.
