her zaman acı verir hep düşünürüm ''acaba şu anda kimin canı yanıyor'' diyorum. ama her ne kadar böyle düşünsemde sıkışık bi trafikte geçiyorsa kesin arkasına takılıyorum iğrenç bi durum olsada yapıyorum. *
o ses.. o telaş.. dalıp gidilir arkasından.. hatırlanmak istenmeyen şeyler hatırlanır..
onun içinde olduğunuz an gelir aklınıza.. 15 yaşındaydım.. bir telefonla hastanede buldum kendimi.. 4 ablamın ve iki yiğenimin bulunduğu araba kaza yapmıştı.. telefonda ablacım "çocuklarımı öldürdüm" diye feryat edince çığlığı basmışım.. sonradan babam söyledi.. hala ablamla telefonda konuşurken bir tuhaf olurum.. dedim ya hastanede buldum kendimi.. herkes bir taraftaydı.. ablamlar ayrı ayrı odalarda.. çocuklar ayrı yerlerde.. kabustu sanki.. uyanmaya çalışıyodum ama olmuyodu işte.. ablam şoktaydı.. üstü başı kan içinde.. kanlar ufaklıklara ait.. nasıl bir tablo anlatılmaz.. bir yandan ablamları sakinleştirmeye çalışırken.. çocuklar vardı bir yanda.. en ağır olan beraber büyüdüğüm arkadaşım küçük ablamdı.. kımıldamıyodu.. omur iliğinde sorun varmış.. donuk donuk bakıyodu sessizce..
ve çocuklar ben küçüktüm onlar benden de küçüktü.. 7-8 yaşlarındalar.. birinin her yeri sargılıydı neredeyse.. onu öyle gördüğüm anı hatırlıyorum da.. keşke ben gitseydim de otobana fırlayan ben olsaydım diye düşündüm sadece.. onlar bana bırakıldı.. hastaneden daha iyi bi hastaneye sevk olucaktı.. iki ufaklık ve ben diğer ufaklık bir ambulansa bindirildik.. görevim yanlarında olmak ve onları ayık tutmaktı.. 15 yaşındaydım.. ömrümün en uzun yolculuğuna çıkmıştım.. o ambulansın siren sesleri.. istanbulun lanet olası trafiği.. hiç istanbulumdan bu kadar nefret etmemiştim.. iki yaramaz yerinde durmaz afacan iki yanımda uzanmış yüzüme bakıyolardı.. konuşmuyolardı hiç.. bense hiç durmamacasına konuşuyodum.. yol bitmiyodu.. siren sesleri.. benim konuşmalarım.. hemşirenin sesi.. trafik.. yine siren sesleri..
hastaneye ulaştık.. gerisi daha fena.. ufaklığın başına.. canlı canlı dikiş atılıyodu.. o sesler.. bağırışı.. çaresizlik.. canım öyle yanıyodı ki tarifsiz..
şimdi hepsi sapasağlam.. hiç bir şeyleri yok.. herkes iyi.. tek sorun onlar topluca bir yere gittiklerinde.. ben gidemiyosam.. işte azap o zaman başlıyo.. yine yanlız kalıcam korkusu..
tabii bir yadigar daha var.. ambulanslar.. siren sesleri.. ne zaman görsem arkalarından baka kalırım.. içlerinde ki hikayeler gelir aklıma.. şöyle derinden bir çok şükür çekerim.. o siren seslerinden bir ömür uzak olurum inşallah..
