bir gün aynı ses eşliğinde hastahane yolunu tutcağımı düşünür, düşündükçe tüylerimin elektriklenmişcesine diken diken olduğunu hissederim. gıcık, iç burkan, sinir stres sahibi eden bir ses olduğunu dile getirip yazarım. her yazdığımıda, yazarken dile getirmediğimide farz sayarsak konunun bu noktadan sonra da dağildiğini görür kısa ve öz keserim..
her duyduğumda tüylerimin diken diken olmasına sebep olan sestir. kim bilir hangi hayat için çalıyor o siren, kim bilir hangi hayat o ince çizginin üzerinde diye düşünürüm hep. en büyük fobimdir belki de o sesi duymak, soğuk ve acı bir sestir.
trafıkte gıderkene bı bakmışsın o içi bi hoş eden ses,bırden herkesle beraber yol verirken ambulansa şoförün gayet keyifli gittiğini görüp hayatın alışılmış hallerinden bır kez daha nefret etme durumunu yaşatan an...
