bireylerin kendilerini ön plâna çıkarmak ve farklı olduklarını düşünmek için hepimizin insan olduğu gerçeğini göz ardı ederek yaptıkları çağımızın hastalığıdır. ulan ben bunu bu ülkede görüyorum, o çok koyuyor bana. mevlâna'mız vardı bizim, yunus emre'miz vardı. allah'a sevgiyle inanan müslümanlarımız vardı. tüm etkileyiciliğini yitirdi mi bunlar, anlamıyorum. müslümanım diyenler yaradılanı sevmiyor mu yaradandan ötürü? ateistim diyenler cidden hiçbir etik kuralına itibar etmiyor mu? hristiyanlar isa'nın çilesine hiç mi saygı duymuyor? düşüncenin gücü içgüdünün esiri olmuş, arzularımız irademizi kırbaçlayıp zayıf düşürmüş. hayvanlardan ne farkımız kaldı, insanlığımızı; istediğimiz hâlde doğru olmadığını düşünebileceğimiz için yapmama yetkinliğini yani nefsimizi, irademizi, empatimizi kaybettiğimiz şu günlerde?
