sabah pencereden dışarı baktığında havanın aydınlandığını görünce daha bi kararmak. mutsuz insanlara güneş dokunur. zifiri karanlıkta beklemek kolaydır ölümü, aynı hamurdandır ikisi de, oysa birilerinin bi yerlerde yaşadığını anımsatan havalarda insanın ruhundaki siyatik depreşir, göz bebeğinin ince zarına bi kapanıp bi açılan pergellerin ucu batırılır sanki. beyaz bi sıvı akar, sonra sarılaşıp vıcık vıcık olur. o yüzden bi eylül akşamı pazar öğleden sonra gitmek isterim ben.
öten adını bilmediğim her kuşun beynimde zonklayıp güneşin nokta atışlarıyla karışması beni yoruyor. ayağıma vuruyor günün bu saatinde, yatağın geri kalanında kalan bedenim daha bi iyi sanki, ölüme yakışan karamsar-flu-donuk bi ışıkta durduklarından koymuyor onlara, ama ayağım çok acıyor ya.
son dört gündür kimseyle konuşmadım. insanlardan kaçmak dürtüsüyle yapmadım ama bunu. başıma gelen felaketten dolayı herkese ve her şeye öfke kusma arzum yok yani. hiç bir şeye
kızacak gücüm yok, kendime bile. ben sadece yalnızlığı seçiyorum galiba. bana yakışanı.
dünyayla başka bi alem arasında kalan biri olarak normal olanı yapıyorum. ne konuşabilirim ki
onlarla? neye dair sohbetler açabiliriz? peki ya onlar bana ne anlatabilir?
eskiden dikkat etmemiştim buna. insan birileriyle bir şeyler konuştuğunda, kimlerle ya da nerede edildiği önemli değil bu iki üç kelamın, hep bi zamana odaklı, kıyısında köşesinde de olsa şimdinin öte ya da gerisindekiyle alakalı. oysa ben dünümü unutmak yarınımı ise hiç
hatırlamamak istiyorum. bugünü soracak olursanız o yok artık. çok pişmanım. tümden bi oyun olduğumu, yalan olduğumu, bi yerlere mahkum olduğumu söylesem inanır mısınız? sadece senin içindi güzelim senin için. bi yazını okumakla başlamıştı her şey. beni görmen. duyman. varlığımı bilmen içindi. seni seviyorum. elimde kalan tek temiz sözler bunlar. artık başkalarını başka alemlerde kandıracağım. bu son.
