sizi bilmem ama ben küçükken çok varlıklı değildik.
babam böyle eli kolu dolu geldiğinde sevindirik olurdum. içimi bir huzur kaplardı.
4 kardeştik. 3ümüzde ilkokula gidiyordu, en küçüğümüz bebekti. babamda çalışmayı pek sevmeyen bir adamdı. işçiydi. asgari ücret alıp 4 çocuk okuturdu.
her 1-2 sene de bir elinde özel eşyalarıyla işten dönerken gördüğümüzde biz kardeşler olarak yıkılırdık çünkü işten sık sık çıkardı babam ve elinde eşyalarla eve gelmesinin tek anlamı işten ayrıldığıydı. 3-5 ay işsiz kalırdı ve bu süreç çok zordu biz çocuklar için. bu dönemler gerçekten zor, gerçekten kötü dönemlerdi. okula 1 lira harçlık almadan gideceğimiz 3-5 aylar bizi bekliyor demekti. hatırlamak bile istemiyorum. anlayacağınız annemin işi zordu. biz çocuklar olarak bakkala gitmek istemezdik çünkü o zamanlar veresiye sistemini kullanıyorduk. bakkal ise uzun zamandır ödenemeyen borç yüzünden bize satış yapmak istemez, babamızı çağırırdı. zaten satın almak istediğimizde muhtemelen ya un ya da peynir ve ekmekti sabah kahvaltısının tek besini. başka bir şey almazdık. evet evet, sadece peynir ve ekmek yerdik kahvaltıda. veresiye yazdırdığımız da paranın artan kısmıyla cino, cin, halley, probis gibi şeyler alamayacağımız için çocuklar olarakta gitmek istemezdik bakkala.
4 ay sonra işe giren baba ilk maaşıyla alışveriş yapar ve eller kollar poşet dolu anneyle birlikte eve gelir. işte o görüntü mutluluk vericidir. kahvaltı da artık sadece peynir yenmeyecektir. anne baba mutluluk taşıyor elleri kolları dolu olarak. belki de sucuk bile vardı. gerçi hep aklımızın bir kenarında babamızın 1 sene içinde yine işten çıkacağı vardı. bu arada neden olduğunu tam anlayamadığım şekilde muz hep benim için lüks gelmiştir. ya biz küçükken muz çok pahalıydı ya da bizim ona ayıracak bütçemiz yoktu ve o yüzden bana öyle geliyordu. şu an özel bir şirkette ihracat müdürü olarak çalışıyorum. maaşımda oldukça iyi. 33 yaşında evi ve arabası olan bir tipim ama hala muz bana lüks bir meyve gibi geliyor.
