omzuna şefkatle dokunulası, içli gözlerle izlenesi, hatta acısı paylaşılası mağdur kişi. hafasonları mağazalarda mutlaka karşılaşabileceğiniz abilerdir bunlar. eşi veya kız arkadaşı gözü dönmüş şekilde mağazaya dalarken anlamıştır aslında kaçınılmaz sonu, ama yapacak birşey yoktur artık. ilk birkaç mağazada hoşgörü egemendir bünyeye, 'amaan!! kırk yılda bir geliyoruz, karışmayayım da gezsin doyasıya..' şeklinde yatıştırır kendini. ancak karşı taraf coşmuştur bir kere, gördüğü mağazaya girer; girdiği mağazada mal bırakmaz. gezilen mağaza sayısının artmasıyla paralel olarak abinin koluna yüklenen torbalar da artmaktadır, yavaş yavaş batar artık hatunun aldıkları.. 'ya sende bu ayakkabının aynısı yok muydu? niye aldın ki aynısından?' tarzında sorular sorar yorgun abi. ama dişi kılıklı canavar başarıyla savar soruları; başlar uzun uzun anlatmaya: 'ya onu klasik giysilerimin altına giyemiyorum, ayrıca o geçen sene modaydı, bu sene giymiyor artık kimse' gibilerinden bir keç izahiyat verdikten sonra zaten abi sıkılır, 'tamam nasıl biliyorsan öyle yap' diye mırıldanır. olayın kopma noktası da burasıdır zaten, artık kızgınlık yılgınlığa; yorgunluk mağduriyete dönüşmüştür, kahramanımız hikayemizin sonuna gelirken iyice kıvama gelmiştir. zavallı mağdur, elinde torbalarla mağazanın deri koltuklarına yığılır kalır. üstelik göz kulak olması için bir de zıpır çocuk sorumluluğuna verilmişse vay haline. yorgun gözlerle dalıp gider, belki de ilişkinin ilk başladığı günleri hetırlar..
alışveriş merkezleri içerisindeki kafelerde, banklarda yalnız oturan ya da dükkan önlerinde durup, of çeken, sigara içen, saatine bakan, cep telefonuyla oynayan erkekler bu katagoriye girmektedir.Bazıları daha açıkgöz davranıp kendini yemeğe vururlar.*.*
erkek kardesimin asla dusmedigi tufadir. zira kendisi "ne haliniz varsa gorun,ben gelmiyorum" yahut "hepsine bakmaya ne gerek var, alin bi tane iste" seklinde gecistirerek siyrilir.
