sanırım vazgeçmek. değer verdiğin insanın o değeri hak etmediğini gördüğünde için yanıyor. kendini söndürmen için mecalin bile kalmıyor. kurtarmaya çalışırken şanslar veriyorsun, gelip onu da berbat ediyor. vazgeçmek kırıcıdır. kırıldığın için de unutursun. o yüzden ilki daha zor.
aklında birisi varken başkasını idare ettiğin oldu mu?
edit: tabii düşünüp yazınca geç kalıyorum... oynamıyom ya ben!!
Hollanda bugün, 350 yıl boyunca sömürdüğü endonezya'ya bağımsızlığını bahşettiği gün ölen 11 askeri için 5000 euro tazminat ödemeyi kabul etmiş ve özür dilemiş. sömürgecilik mi kaldı kaçıncı yüzyıldayız fikri beycim?
Kötülükten ve çevremizdeki kötü kalpli insanların kötülüğünün bize de bulaşmasını kötü olmadan ve yalnızlaşmadan nasıl önleyebiliriz? Kotülük ille de sıradanlaşacak mı sayın yazar?
Bilmek değişen bir unsurdur. Bazen az bilmek, bazense çok bilmek mutsuz hissettirir. Hatta öyle ki bazense hiç bilmemek. Tamamen konfor, düşünce ve his gibi benzer şeylere bağlı bir durum.
Bir insandan anında soğuyabilmek kötü bir şey midir?
Bazen bende oluyor da. Durduramıyorum kendimi.
