insanoğlu vura öle
Gece güne döne döne
Tutuşmaz mı bu karanlık
En yiğitler yana yana
Şen olasın anacığım
Oğlun erdi muradına
Destan oldu vatanına...
Pir Sultan soyundan akan yiğitler
Börklüce'yle cenge kalkan yiğitler
Çakırcalı'dan beri konaklar yakıp yıkan
Zulmün bileğini büken yiğitler
Şen olasın Anadolu
Oğlun zulmü yıktı geçti
Kırılsa da bir fidanın
Bin tomurcuk çiçek açtı
Haber salın dört bir yana
Dağlar ona kucak açtı
Yoldaşları silah çattı, kurtuluşa
bant takma törenindeki ; ''bizler çok büyük bir insanlık ailesinin fertleri olarak, kendimizi hep başlarda hissedeceğiz. çünkü bu insanlık ailesinin fertlerinin önü çok açık. bunu biliyoruz, buna inanıyoruz. biz başarırız...'' sözleriyle kazınmıştır beynimize...
ölümünün ardından ne ağıtlar yakılmadı ki...
ya gökyüzüydü, ya ölümdü boranlar... sayıklıyordu berdan... gözleri bela bir kuştu. el dalına tutsak düşmüş bir yaban...
elimi tut aygün. tut elimden dağlara gidelim... haykırsam adını; ayaz çeliği çatlatanda... ah bir haykırsam!... sesimdeki adına toplanır tüm dünya...
bir ömür de benden aslanım; bir ömür de...
