Öğlen 12 gibi istanbul'dan telefon geldi, Alpaslan abi trafik kazasında vefat etti, çocuğu hanımı da hastanedeler Bursa'da. hemen arabaya atladım, 4 lüleri yaktım, yardıra yardıra gittim Şevket Yılmaz hastanesine. gittiğimde Özhan Canaydın Alpaslan abi'nin oğlu olan, Atahan'ın yanındaydı onunla biraz sohbet ettik. ailesinin durumu iyiydi, fakat yapılan sakinleştirici iğneler sayesinde. Atahan babası gibi gayet kendinden emindi. saat 5 gibi morg'dan aldık cenzesini istanbul'a götürmek üzere salya sümük şeklinde. bunları niye anlatıyorsam artık. çok zamansız gittin Alpaslan abi çok. amıma koydun resmen. bakalım sensiz ne bok yiyecez, kimden nasihat alacaz...
yarınki maçtan önce, ne oluyor dedirten, çekip giden, kafamızı allak bullak eden, darmadağın eden, galatasaray tribünlerinin son zamanlardaki tek tük sağlam adamlarından, meşale sokak'ın vazgeçilmezlerinden, abimiz... allah rahmet eylesin.
bir rengi sevmek...
siyah'ı-lacivert'i ya da kırmızı'yı...
ama başka sevmek, bir başka...
örnek olmak, örnek olunmak, o renge ait ne varsa hatırlatmak...
karşılıksız sevmek, karşılıksız sevmeyi öğretmek...
karıncaezmez'i öğrettin ilk. yazdın, çizdin, anlattın...
ona koştuk, öptük ellerinden, son bir kez bile olsa gördük onu...
sarıldık o güzel insana... sonra kaybettik...
ama okuduk hikayelerini sonradan, dinledik eskilerden,
büyüdükçe büyüdü içimizde...
yari geldi en büyük karıncaezmez olduk en zorlu maçlarda...
daha bir bağlandık renklere...
ali sami yen'i öğretirken
fahriye yen'i hatırlattın...koşun dedin...
fahriye annemize koştuk...
öptük güzel ellerinden, sarıldık...içimize çektik kokusunu...
çocuklarım dedi, milyonlarca çocuğun var dedik anne...
her tarafını sarı-kırmızı çiçeklerle donattık her gidişimizde.
her hafta her gün gümüşsuyu askeri hastaneye koştuk...
o artık konuşamasa bile, biz anladık her defasında,
o anlatamasa bile biz gördük gözlerindeki sevgiyi...
kaybettik...ağladık...
Metin Oktay ruhunu anlattın...
sen anlattın, biz dinledik...
renklere aşk'ın içinde paranın renginin olmadığını anlattın...
biz dinledik...
daha bir sevdik metin'i...
daha bir metin olmaya başladık...
kaybetsekte kazanmayı, kaybettikçe, daha bir sevmeyi öğrendik...
sarı-kırmızı, sadece stadyumda değil dedin...
basketbol'a, voleybol'a, su topu'na koştuk...
nerde galatasaray varsa orda olduk...
bizden olmayanları da sevin dedin...
içinde insan geçen herşeyi sevin...
arkadaşımız, dostlarımız oldular...
kavga'da etsek bazen, o en güzel kıvamında,
"ne yaptınız oğlum yine!" dedin...kendimize geldik...
yüzbinlerce fidan diktik...
onlarca şehitlik gezdik...
onlarca okul'a, onlarca kamyon gönderdik...
binlerce yaşlı'nın, evine "huzur" olduk...
"kan"lar verdik, "kemik iliği" nedir bilmezken, gönüllüsü olduk...
yardımlaşmayı, paylaşmayı, kardeşliği,,
saygıyı, sevgiyi herşeyi, herşeyi öğrendik...
yeri geldi bir simit, yeri geldi bir tek sigarayı paylaşmayı öğrendik
en uzun sarı-kırmızı yollarda...
tanımadığımızı sandığımız insanlarla "omuzomuza" durmayı
en ağır mağlubiyetlerde bile, "canınız sağolsun aslan"lar demeyi öğrendik...
dik durduğumuzda, kolkola girdiğimizde,
hiç bir zaman devrilmeyeceğimizi öğrettin...
ne zaman, ne şekilde ihtiyaç duysak,
mesafelere bakmadan, aradığımızda yanımızda olmayı...
super-man ya da batman ya da he-man, ama bi şekilde kahramanımız olmayı...
o güzel gözlerinle tebessümünü, kulağımızdan çıkmayan kahkahanı...
örnek alınacak yeni bir "metin" olmanı...
onbinlerce kişinin "ABi"Si OLMAnı...
öğrettiğin herşey için,
bazen baba, bazen dost, bazen sert bir öğretmen,
ama çoğu zaman "abi" olduğun için...
sadece türkiye sınırlarında değil,
çok uzaklarda vatan görevi yaparken bile "ben geldim lan ....." diyip,
"dünyanın en mutlu insanı" olmanın, nasıl bişey olduğunu öğrettiğin için...
aynı anda milyonlarca şey düşünüp,
ağlamaktan, cümleler kuramayacak kadar kendini sevdirdiğin için...
on yıldır "sırtında" taşıdığın için, teşekkürler abi'm...
yarın, ilk ve son kez biz taşıyacağız bu kez seni sırtımızda...
ama sonsuza kadar öğrettiğin herşeyle, sevginle,
adın gibi, sevgin gibi, "aslan" yüreğin,
yüreğimizdir artık...
Hepimiz "metin"dik, şimdi bir yanımız da "alpaslan"
mekanın cennet olsun...
vefaatının ardından popüler cümleler kurmanın bir anlamı olmayan insan. ancak ne alen gibidir ne sefa gibidir. ikisinin ortasıdır bu rahmetli. çeşitli programlarda taraftarlara zaman ayırılan bölümlerde gayet mantıklı konuşmalarını dinlemiştim. ha diyeceksiniz ölünce mi aklına geldi haklısınız bunda kaldıki bazı değerlerin vefaat edince aklımıza düşmesi bizim kronik bir hastalığımız. haberi duyunca hemen yüzü aklıma geldi , harbiden aslan gibi adamdı. hangi takımı tutarsa tutsun ağırbaşlı konuşmalarıyla adamlığını belli eden bir insandı. di , dı , dü , du. bir fenerbahçeli olarak diye klasikleşen cümleyi kurmak istemesemde kuruyorum bu iğrenç cümleyi. bir fenerbahçeli olarak saygı duyduğum bir insandı.
yillar yili hic bikmadin,
buyuk bir askla baglandin,
yeri geldi sabahladin,
butun omrunu harcadin,
simdi soyle nerdesin sen,
oldumu birakip gitmen,
keske cikip saka desen,
ne olur alpaslan dikmen!
ilk olarak bi fenerbahçe deplasmanında tanışmıştım merhumla.
stadyumun orasını burasına kırıp dökerek zarar veren, deplasman tribününde bulunan seyyar satıcıları hırpalayan önüne geçilemez çakal tayfasının karşısında dimdik durarak 2-3 tanesini tokatlamıştı. zaten tanıyanlar, hangi tribün olursa olsun dokunulmaz biri olduğunu bilirler. bir baba gibi tokatlayıp neden yapmamaları gerektiğini anlatmıştı, hey gidi.
yaklaşık 1.5 ay önce kendisine yolladığım maile karşılık olarak attığı mail hala duruyorken kendisi çekip gitmiş abidir. güler yüzlü temiz birisiydi. bir çok maçı gazeteci, fotoğrafçı kimliği ile takip eder, şehir dışından deplasmana gelenler ile ayrı ilgilenirdi. bütün sevenlerinin başı sağolsun.*
ilk duyduğumda inan(a)madım. reaksiyon bile vermedim hatta. açıkçası hala da inanamıyordum ki f dergi'den eski arkadaşlar gasılhanede gördüklerini söylediler. bi tribün emekçisi daha ciddi ciddi ayrılmış aramızdan.
en son geçen ay lacivert için konuşmamızda "gelecek ay görüşürüz koçum : )" demiş. sözüne sadık kalmadın alpaslan abi. sen gelmedin, biz sana geleceğiz birazdan. seni hep "i will survive" aranjmanında kırmızı montun ve atkınla hatırlayacağım. mekanın cennet olsun.
bugün mecidiyeköy'den cenazesi geçmiştir. arkasında kalabalık bir taraftar grubu gördüm. içlerinde fenerbahçe taraftarlarıda vardı. muhteşem bir resimdi gerçekten, her taraftarın görmesi gereken.
kelimelerin kifayetsiz kaldigi andir onun olumu. hala $oktayim..
binlerce insani yonetip de tek bir ki$inin kalbini kirmayan adam gibi bi' adamdi o. adam gibi adamdi, tipki ayni $ekilde trafik kazansinda kaybettigimiz metin oktay gibi..
daha fazlasini soyleyemiyorum abi, nur icinde yat. kupayla mezarina gelicez sezon sonu. bu da sana sozumuz olsun.
"ba$arilar gelir gecer,
asaletin bize yeter.
oyle $eyler ya$attin ki,
ugrunda olmeye deger."
"yillar yili hic bikmadin,
buyuk bir a$kla baglandin,
yeri geldi sabahladin,
butun omrunu harcadin,
$imdi soyle nerdesin sen,
oldu mu birakip gitmen,
ke$ke cikip $aka desen,
ne olur alpaslan dikmen !"
bugün kendisinin adını 4er golden 8 kere bağıra bağıra yukarılara en yukarılara göndermeye çalıştık bütün stat olarak. arada tezahüratlarda geçen ad sayısını saymak zaten imkansız. rakip takımda attığı golü sana gönderdi. umarım bizi gittiğin yerden duyuyorsundur. şundan emin ol o tribünler birçok kişiyi, futbolcuyu unutacak ama senin adını asla.. çünkü biz o adı gökyüzüne yazdık bu gece.
