Zihin, hiçbir şeye benzemeyen bir çerçeveden, yenilikten, yegâne bir andan korkar. Her şey bize başka bir şeyi düşündürüyor, gerçekten hayatta olmanın zorluğu buradan geliyor. Kamera ise karşılaştırma yapmaz, göreceli değildir. Onu kullananın gözünden hafif bir şekilde etkilenir, bu hafiflik de yaratıcıdır. Yeterince uzun süre baktığımız şeyden nefret edemeyiz, onu küçük göremeyiz. Günümüzde bütün şiddet ve politik rezalet, kimsenin kimseye bakmamasından kaynaklanıyor. Mesafeler derinleşiyor. Çatlaklar, içine savaş ve yıkımın girdiği uçurumlara dönüşüyor. Öldürmek bakmayanın işidir ve bir anlamda, ben kendi başıma bu şiddetin en iyi örneğiyim. Diktatörlerin ilk önce canavara benzer insanları, sakatları, delileri, düşünürleri ve sanatçıları öldürerek işe başladığı dönemler oldu tarihte -hâlâ belki de-, onların bakışını öldürmek istediler. insanlık, dünyayı görebilenleri öldürür. Diktatörler sabit bakışlıdır.
...
Kendilerinden başka hiçbir şeyi görmezler, şöhretin en tepesine sabitlenir gözleri. Hepsi bu gözbebeği felcinden muzdariptir.
