genellikle arabaları wagon tarzındadır. mercedes yada audi tercih ederler. arkası bagaj dahil silme doludur. 50 metre uzaktan tanırsınız onları. tatil dönemlerinde sık sık rastlanan insanlardır.
Yazlıklarda gece 3'e 5'e kadar okey oynayan tiplerdir. kıyafetlerdeki renk uyumsuzluğu alır başını gider. hele birde saç traşları yok mu ? türk kızlarını bitiren cinstendir. * hemen hemen hepsi bi inek yutmuş kadar kocamandır, yağlıdır. tenleri genelde esmerdir. vw araçlarına bütün aile sığışıp gelirler. o kadar kilometreyi nasıl yaparlar hala şaşırım. türkiye'den giderkende sanki orda bi bok yokmuş gibi buldukları herşeyi götürmeye çalışlar.
işte bu familyadan olan insanları size böyle özetlemeye çalıştım. umarım yeterli olur.
berlin - 50583szv92.42 nolu bir yazışmaydı sadece. 30 ekim 1961de bonnda türk büyükelçiliği, dışişleri bakanlığına çektiği faksın yanıtı alınmış, 12 maddeden oluşan 2 sayfalık bir anlaşma imzalanmıştı. hiçbir tokalaşma ve resmi imza törene gerek duyulmadan yapılan anlaşma ise iki ülkede yaşayanların kaderini değiştirecekti.
yeni bir almanya bir kez daha savaşın yıkıntıları, büyük bir yangının sıcak külleri üzerinde kuruluyordu. fakat bu kez ikiye bölünmüş, bir sarkacın, dünyadaki kamplaşmanın tam ortasındaydı. i̇ki süper gücünün üzerinde güç gösterisi yaptığı ipin inceldiği yerdeydi. nazi rejiminden kurtulan almanya kancaya çekilmişti. batısı abdye, doğusu sovyetlere yatmıştı.
batının kalkınması için her şeyi yapan abd, hangi ülkeden iş gücünün de alınacağını belirliyordu. i̇talya, portekiz ve yunanistandan işçi gücü alınmış, fakat yetmemişti. almanyanın 1953-1973 yılları arasındaki misafir işçilik tarihini takas diplomasisi adlı kitapta yazan araştırmacı heike knortzye göre abd, bonnun kulağına türkiyeyi fısıldamıştı.
ancak alman yetkililer, türkiye fikrine sıcak bakmıyor, bir müslüman ülkenin vatandaşlarından yana değillerdi. almanyanın 1955te natoya alınmasıyla baskılar arttı. zira abd, sovyetlere karşı ileri karakol olarak gördüğü türkiyenin elini güçlendirmek istiyordu. 1961e gelindiğinde baskılar sonuç alınmış, her iki tarafta hazırlık başlamıştı.
almanlar gelecek baha biçilmez misafirleri için konaklanacakları 12 metrekareden oluşan odalar, fabrikalarda çalışacakları yerler, tercümanlar hazırlıyordu. diğer tarafta ise daha sonra acı vatan olacak, filmlere, gurbet türkülerine konu olacak almanya efsanesi, türkiyenin her yerine yayılmıştı.
almanya, alacak işçileri belirlemek için i̇stanbul-tophanede bir irtibat bürosu kurmuştu. büroya müracaatın ardından, sağlığı yerinde olan, suç işlememişlere almanya kağıdı veriliyordu. anadolunun hemen her köyünde yıllarca sürecek bir alamancı hikayesi bir kağıt parçasıyla başlıyordu. koca memleketlerini tahta bavullara sığdıranlar ellerindeki o kağıtla sirkeci garına yanaşacak münih trenini bekliyorlardı.
müni̇h-11. peron
27 kasım 1969. yer; münih merkez tren garı. 11. peron dönemin i̇ş ve i̇şçi bulma kurumu başkanı josef stingi, heyecanlı bir bekleyiş içinde. yanına da bir grup basın mensubunu alan stingi ve gazetecilerin gözü birazdan son istasyonda duracak trende. artık akşam saatleri ve trenden tahta bavuluyla i̇smail babader iniyor. babader şaşkınlık içinde, neredeyse bir kırmızı halı eksik.
her iki dünya savaşının travmasından kurtulmaya çalışan almanyanın göçmen öyküsündeki ilk durak işte bu perondu. 1956dan yılından itibaren, misafir işçiler bu perondan inerek yeni bir dünyanın kapılarını açıyordu. her iki dünya savaşı arasında soluğu amerikada alan göçmenlerin new yorktaki ellis adasındaki gibi, almanların umudu, çalışmak için can atan misafirleri yıllarca bu perondan tüm ülkeye yayıldı.
babadere ise ülkeye gelen milyonuncu türk işçisin diyordu yetkililer ve ödül olarak da i̇ş ve i̇şçi bulma kurumu başkanı josef stingi, o yılların vazgeçilmez icadı, bir televizyon hediye ediyordu. devlet arşivinden saklanan, haber ajansı dpanın foto muhabiri o anı yakalıyor; devlet televizyonu mikrofunu babadere uzatıyor ve duygularını soruyor.
si̇hi̇rli̇ kutudaki̇ sir
babadere ne oldu bilinmez, o yıllardaki birçok işçi gibi döndü mü, kaldı mı? milyonuncu türkün almanyada geriye kalan macerasına dair hiçbir bilgi yok. babadere karşılama ödülü olarak televizyon verilmesi ise tesadüf değildi. sihirli kutu savaşın izlerini silmeye başlayan nazi almanyasının ardındaki ilk kuşağın vazgeçilmez eğlencesiydi.
televizyon ve sinemalarda ise bir seks furyası almış başını gidiyordu. 1968-1974e kadar alman sinemalarına giren filmlerin yarısı seks içerikliydi. hatta 1970de, babaderin gelişinden birkaç ay sonra alman sinema tarihine en başarılı ilk 5 filmi arasına giren, 25 milyon tarafından izlenen, 38 dile çevrilen ve 1980e kadar 13 bölümü süren okul kızlarıyla röportaj adlı erotik film serisi geldi.
gerçi bazı araştırmacılara göre erotik filmlerin amacı savaş sonrası azalan nüfusta çocuk sayısını artırmak, vatandaşı savaş bunalımından kurtarıp cinsel hayata yöneltmekti. yani 68 kuşağının sarmalında, doğu-batı sarmalında arasında sıkışan gençlere devrimi de yapmayın, aile büyüklerinize nazi geçmişini de sormayın, sadece sevişin mesajı veriliyordu.
i̇şte o yıllarda fabrikalarda ter dökmenin, ülkeyi kalkındırmanın yanı sıra kimilerine göre eşinden, yavuklusundan ayrılan anadolu erkeği alman nüfusunun yükselmesinde de yardımcı oldu. resmi olmayan istatistiklere göre o yıllarda türkiyeden gelen üç işçiden biri sarışın almana gönül kaptırdı; ya evlendi, ya da dost hayatı yaşadı.
50 yil sonra ki̇m yabanci?
50 yıl sonra geriye dönülüp bakıldığında ise bambaşka bir manzara ortaya çıkıyor. biraz türkiyeli, biraz almanyanın kültürünü alışmış, aslında hiçbir yere ait olmayan farklı sosyal-etnik bir kimliğin oluştuğu konusunda herkes hemfikir. i̇şte dördüncü kuşak göçmen için böyle bir tablo çiziliyor. (gerçi fatih akın ben yüzde 70 almanım diyor.)
kimi almanlara göre misafirliklerini bilmeyen göçmenler medyada ise hep dövüldü. seçimler öncesinde ırkçı partilerin sarışın alman kızın yanı başında açılan balondaki ali beni taciz etme sözlerinin yer aldığı geri dönüşü biletiniz bizden afişleri.
kızını satan baba, ben ithal gelinim, her dört çocuktan biri yabancıdan doğuyor, hoca üçüncü karısının kemiklerini kırdı, kuzeniyle evlendirilecekti, evden kaçtı manşetleri ana haber bültenlerinde göçmen konulu haberler geçtiğinde hep ekranda dondurulan türbanlı-pazar poşetli-çocuk arabalı kadın görüntüsü...
2010 göç raporunu açıklayan göç ve uyumdan sorumlu devlet bakanı üniversiteyi başarıyla bitiren türkiyeden gençler, akademisyenler niye almanyayı terk ediyor? onlar burada kalmalı dedi. bakanın sözlerini tersten okuduğumuzda sadece aptal türkler burada kaldı sonucunu çıkartmak mümkün.
çünkü alman yetkililere göre göçmenlerin şu andaki en büyük sorunu eğitim ve buna bağlı olarak işsizlik. örneğin istatistiklere göre diplomasız almanların oranı yüzde 2 iken, bu rakam türkiyeli göçmenler arasında yüzde 15ye kadar çıkıyor. i̇şsizlik ise en fazla nüfusları 300 bini bulan, nerdeyse 10 kişiden birinin göçmen olduğu berlinde görülüyor. berlinde işsiz göçmenlerin oranı yüzde 22, almanların ise yüzde 10.
kimi gençlere mesleğin ne? sorusunu yönelttiğinizde aldığımız yabancıyım yanıtı bizi şaşırtıyor. fakat die zeit gazetesinin hazırladığı 50. yıl ekindeki şu giriş sözleri aslında yabancılık yarasının ne kadar derin olduğunu özetliyor:
i̇kinci dünya savaşı ve 6 milyon yahudinin öldürülmesi ile alman halkı kendine yabancılaşmış, aynaya bakamaz hale gelmişti. savaştan dönen erkekler, kadınlarını tanımıyordu. kadınların ise ruhları ve bedenleri yabancı askerler tarafından parçalanmıştı, kocasını sevemiyordu. sonunda basmakalıp birleşmenin üzerinde bıyıklı, baş örtülü başka yabancı bir grup geldi.
50. yilda kürdün adi yok!
peki kürtler? yıllar sonra gelen 900 bin kürt yaşıyor itirafına rağmen almanya, hala kürtleri bir göçmen grubu olarak tanımlıyor. kürdistanda savaşın doruğu çıktığı 90lı yıllarda almanya, kürtler için bir kaçış istasyonu, bir sığınaktı. ancak 1991de türkiyede kürtler izleniyor, baskı altındalar kararından önce de almanyaya binlerce kürt işçisi ve emekçisi gelmişti.
1966 varto depreminin ardından almanyanın kapılarını açması muş ve civarında yaşayanlar için büyük bir fırsattı. yine i̇ç anadoluda yüz yıllık sürgün hayatından sonra da birçok kürt, soluğu ikinci sürgün ülkesi almanyada almıştı.
ancak hem medyada yer alan yazılarda hem de alman yetkililerinin 50. yıl mesajlarında kürtlerin de sözü edilmemesi, ülkenin kalkınmasına yardımcı olan emekçi kürtlere teşekkür edilmemesi içimizi sızlatıyor. kürtlerin almanyada yabancı grubun içindeki yabancı olduğunu gösteriyor
dünyanın en geri zekalı bireylerinden oluşanlardır.türkiyeyi almanya gibi zanneden bu aptal insanlar evinizi işgal eder, bilgisayarınıza el koyar, en ufak bir sıcaklıkta klimayı 18 derecede çalıştırırlar fakat hiç düşünmüyorlardır ki bunlar ne ile ödenecek diye.evet işte burada ben ve cüzdanım devreye giriyor malesef.
not : genelleme değil sadece bizim almancılara özel yazdım bu yazıyı.
almanya'da ve avrupa'da yasan türk vatandaslari veya türk milleti icin kullaninan deyim.
bunlar genelde sene boyunca esek gibi calisip, onun bunun pisligini temizleyen, onu sunu taksiyle oraya buraya götürüp yerlilerin agiz kokusunu ceken, milletdir.
almanyada "pis türk" diye kötü muamele gören, türkiyeye gelince de "havali almanci" muamelesi gören vatandasdir.
isin ironik tarafi da, avrupadaki almancilar, her daim milliyetcidir ve kültürüne bagli (olmaya calisir) , avrupanin göbeginde yasamasina ragmen illa ki türklügünü, türk! gibi yasamayi tercih eden kisilerdir,
türkiyemizdede avrupa askina , bati askina tutulmus insanlarda, anadolunun göbeginden gelmesine ragmen, hemen hemen heryerde avrupalilar gibi yasamayi tercih ediyor, kendilerini avrupali gibi hissediyor.
birçoğunun almanya'da almanya'yı, türkiye'de türkiye'yi kötüledikleri euro türk topluluğu.kültürel iki arada bir derede kalmışlık içerisindedirler. hem almanya'da hem türkiye'de tam kabul edilmezler ana kütleye. garip bir aksanla türkçe konuşurlar.
almancı denmese daha hoş olacaktır. Zira orada auslander burada almancı olarak anılarak iki tarafta da bir dışlanmışlık olur ki bu türk toplumumuzla alakası olmayan bir davranıştır.
Kendi aralarında özelleri ile alakalı bir durum olduğunda etraftakiler anlamasın diye almanca konuşurlar. Mutlaka çikolata, elektronik eşya ve ya türkiye' de olmayan yeni bir ürünü hediye olarak getirirler. giyim tarzlarından kendilerini belli ederler. 1 hafta memleketlerinde diğer 1 hafta deniz kenarında tatil yaparlar ki bu değişebilir. Türkiye ile alakalı genel kültür seviyeleri düşüktür doğal olarak fakat sosyal sitelerle bu durumda göz ardı olmuştur. paralarının iki buçuk kat değer görmesiyle birlikte çoğu alışverişlerini buradan yaparlar.
Bir ara dalga geçtiğim ama sonunda onlardan biri olan Almanya'daki Türk vatandaşları.
Ben Almanya'ya gitmeden önce Almanya'daki akrabalar yaz tatiline gelirlerdi. Alaman çukulotası versinler diye gözlerinin içine bakar şebeklik yapardım. Sonradan kendim almancı oldum artık benim gözlerimin içine bakıyorlar.
uçak piste iniş yaptığı vakit alkış yapan, güneşsiz ve soğuk iklime sahip bir ülkede solaryum sayesinde kızıldereli gibi gezen, yaz aylarında bavullar dolusu çikolatayla memleket toprağına ayak basan, krank basmak, kommen yapmak, verpiss dich lan gibi kendilerine has, yarı almanca yarı türkçe bir dil ile konuşan güzel insanlar.
