hayranlıktan ziyade tuhaf bir his. aslında evinize gelmiş olmalarından mutlusunuz, fakat öyle şeyler yapıyorlar ki gösteriş olduğunu gözünüzün içine içine sokuyorlar. "ne bildin gösteriş olduğunu?", diyeceksiniz. "gösteriş yapıyoruz" deseler yaptıklarından daha az inanırım gösteriş yaptıklarına, o derece. o an acıyorum hallerine, buruluyorum.
hayranlık yerine, acımayla baktığım insanlardır. avrupa ülkelerinde 2. sınıf vatandaş olarak yaşamak, her an pis türk ve cahil müslüman yakıştırmalarına maruz kalmak, etnik olarak farklı olduğun için kendini sürekli ezik hissetmektense kendi ülkemde fakir, ama onurlu yaşamayı tercih ederim.
