örneğin on parmağını birden yutabileceğini zanneden bebek karşısında duyulan anlayıştır.
kesinlikle önyargı, kızgınlık, öfke ya da öğreti içermez.
tamamen şefkat ve iyi niyet temellidir ve o bebeğin büyüyeceği, akıllanacağı ve gerçeği görebileceği varsayımlarını kapsar.*
(bkz: umut fakirin ekmeği)
duyulmaması için hiçbir sebebin olmaması gerçeği düşünülerek, duyulan anlayıştır belki de. mütemadiyen şaşırtan asıl mevzu, allah'a inanan kişi için duyulan kinli nefrettir ki buna hiç lüzum yoktur. keza cümlenin başına "allah'a inanmayan" ibaresini eklesen de bu anlamsız kinin saçmalığı değişmeyecektir.
hiçbir zaman anlamadım, hiçbir zaman da anlamayacağım. kendi fikrini dayatmak için neden diğerlerini yerin dibine sokma ihtiyacı hisseder insan? kendi inancından olmayan yahut kendi gibi düşünmeyeni neden kini ile muhatap eder insan? insan dedim ama üzerine alınmasın bunu yapanlar. belgesellerde görüyorum bu türleri bazen. evet sadece belgesel ve ajans izlerim ben. ehe çok üstünüm. he, görüyorum diyordum. sadece karın doyurmak ve çiftleşmekten ibaret olan hayat döngüsünde, birbirlerine saldırıyor ve hatta öldürüyor hayvanlar. cümleyi tamamlamaya yok mecalim, tamamlasam da değişmeyecek kinin.
karşı taraftan bakıldığında, bu başlığın "allah'a inanmayan kişi için duyulan acıma anlayışı" şeklinde olacağı tahminimdir. iki taraftan biri sürekli diğerinin negatifi. Negatif ol, fakat duygularda bile bu kadar tezatlığın bana göre saçma olduğu anlayış-lar. inanan birine şefkat, inanmayan birine acıma. iki ucu...
inanç, dogmadır. allah inancı olan herhangi bir insana onun var olmadığını kanıtlasanız bile inanmaya ya devam edecektir ya da intihara sürüklenecektir. bilinmelidir ki intihar, dünya üzerindeki en büyük öz eleştiridir. inancın niceliği ve niteliği yoktur. tekil olarak her kişide mutlaka bulunur ancak alanları farklı olabilir. "allah" konulu tartışmalar bu nedenle bir yere varamaz, havada kalır.
