bir kağıt kalem alıp üzerine sırası ile çizin, g sonra ö sonra t sonra ü sonra da m, sonra dönüp bakın yazıya ya da götünüze farketmez aynı şey sonuçta. şimdi bu çizme işleminde size neler gerekti ? neden götümüz var?
dünyanın en saçma davranışıdır bu davranış. inanan yani iman eden bir kimse zaten allah'ın varlığını aldığı her nefeste hisseder. onun için güneşin doğuşu-batışı, aşık olmak, mutlu olmak hatta acı çekmek bile allah'ın varlığına ispattır.
Ateist arkadaşlar inancın, ruhani yani manevi bir duygu olduğunu ne zaman anlayacak gerçekten merak etmekteyim.
artistliktir. sana ne? neyin peşindesin? senin dinin sana, benimki bana değil mi? benim için mi inanıveriyorsun? inanan insan kendi için inanır. kanıtlamaya çalışmak ise üstüne vazife olmyqana burnunu sokmaktır. son peygamber geçeli yıllar oldu da ondan diyorum. yenisinden haberimiz yoktu.
allah sonsuzdur. daima vardır. evet buna hiç bir insanoğlunun aklı yetemez. lakin devamlı bu soruyu düşünen insanlar ise, düşüncelerinde daima boğulurlar.
allah'ın varlığını ancak ona inanarak kanıtlayabiliriz. inanmıyorsanız sizin için zaten kanıtlanacak birşey yok demektir. ama inanmayanlar şöyle bir dialog yazmak isterim:
+tanrıya inanmıyorum
-ıspatlayabilir misin
+negatif bir şeyi ıspatlayamam, bu yapılamaz.
-ancak kanıtının olmaması, yok olduğuna kanıt değildir.
+kanıtlama yükümlülüğü yorumu tamamen sana ait. eğer inanmam gerektiğini düşünüyorsan bunu senin kanıtlaman gerekecek.
-hm. oldu o zaman.
negatif bir şeyi kanıtlayamama durumunu açmak istedim birden şimdi;
en basitinden bir örnek.
bir cinayet olayında sen suçlanıyorsan, ama sen yapmadıysan, bunu kanıtlaman gerekir.
cinayet saatinde orda olmaman, eylemi "yapmadığına" dair bir kanıttır.
ancak burda, "yapmama" eylemi (negatif eylem) kanıtlanıyor gibi görünse de, aslında kanıtladığın şey, cinayet saatinde orda "olmadığın" değil, başka bir yerde "olduğundur". yani pozitiftir.
bilmem anlatabilebildim mi?..
karanlık bir yolda ilerlerken naciye korkuyla beraber tatlı bir heyecan duyuyordu. ilk degildi belki ama adrenalinden anladığı buydu. monoton hayatına boktan bir renkti belkide bu heyecan. arkasından gelen sesle ürktü. ne yapacağını bilmeden adımlarını hızlandırdı. koşarcasına uzaklaşırken ne olduğunu merak ettiği karanlığa doğru döndü. sadece bir kediydi.hey allahım dedi kendi kendine. evet: allah vardı...
