felsefi acidan okudugum bir kitabi bana cok cagristiran bir iddiadir. büyük ihtimalle dogrudur.
şu...insanoglunun dünyayi algilamasi bes duyusu sayesinde olmaktadir. bu bes duyunun her birinin merkezi beyindedir. aslinda görmemiz de, duymamiz da kapkaranlik, icinde hic ses falan olmayan bir beyin merkezinde "elektrik sinyalleri" sayesinde olmaktadir. biz insanlar hicbir zaman, bes duyumuzun ötesine gecip karsidaki maddeyle muhatap olamayiz. gördügümüz hicbir seyin gercekten karsiligi olup olamadigini bilemeyiz. nesneye dokundugumuz zaman da hissettigimiz derimizin gene beynimize gönderdigi elektrik sinyalidir. yani bizim bütün hissiyatimiz beynimizde cereyan etmektedir. sinirlerimiz koptugu anda ne aciktigimizi,ne dünyadaki herhangi birseyi "hissedemeyiz". bes duyuyla olan iliskimiz sona erdigi anda, artik yasadigimizin bir önemi yoktur.
bilindigi üzre "renk" dedigimiz sey aslinda yoktur. kirmizi renk belirli boyuttaki isik huzmelerinin bir nesneye carpip kirmizi boyuttaki isik huzmesini tekrar yansitmasi sonucu olmaktadir. aslinda hersey ayni renktir, ancak biz bunu göremiyoruz.
dünya dedigimiz, bütün bu hislerin toplamindan ibarettir. ancak büyük felsefecilerin de söyledigi üzre, hislerimize hicbir zaman güvenemeyiz, hislerimiz bize dogruyu söylüyor olsalardi sag elimizi sicak, sol elimizi de soguk suya batirdiktan sonra, iki elimizi de ilik suya batirdigimiz zaman ilik su sag elimize sogukmus, sol elimize de sicakmis,gibi gelmezdi, iki elimizle de o suyun sicakligini derhal bilirdik. bu örnek göstermektedir ki, bizim hislerimiz karsilastirmalarla kendisine bir yön bulabilmektedir.
"disarisi" bizim icin beynimizde cereyan etmektedir. biz nesneye dokunur,koklar,görür ve duyariz. bunlar olmadan nesnenin farkinda olamayiz. bu ters bir mantikla su anlama da gelebilir - birisi bizim bu hislerimiz hissetsin diye karsidan bir film oynatsa, biz onu gercek saniriz. üc boyutlu gözlüklerle seyredilen filmler vardir, ben bir kere kendimi gercekten okyanusun icinde yüzen bir balik gibi hissetmistim, öyle bir sinemadayken...
belki, bizim dünya diye algiladigimiz sey, ayni o sinemadaki olaya benziyordur. kimbilir.
allah bizi gözetliyor...gözetlemiyor...ya bize filmi böyle görelim diye gözlükler takiliysa...
" andolsun ki insani biz yarattik, ve nefsinin (hemde kendi nefsinin) ona neler fisildadigini da pek iyi biliriz. biz ona sahdamarindan daha yakiniz" (kaf suresi,16) ayeti bu gözle bakilinca daha bir anlam kazaniyor...
bir sey nasil insana sah damarindan daha yakin olabilir?...bundan ne anlamak lazimdir?...allahin insani gözetlemesi belki bizim düsündügümüzden bambaska boyutlari olan birseydir....neyse, bu kadar felsefe yetsin.
tecavüze uğrayan bebekler, savaşlar, adaletsizlik, çaresiz insanlar.
zor olmasa gerek. kendisi öyle buyurmuştur.!
ne de olsa herşey önceden yazıldı öyle değil mi.?
insan aklımızla algılayamacak olduğumuz bir durumdur.
Mesela biz tv'de maç izlerken aynı anda birden fazla futbolcuyu görebiliyoruz. Şuraya pas at falan diyoruz.
işte yüce Allah'ta herkesi aynı anda izleyebiliyor.
