saçmalamakta sınır tanımayan insan zırvası. her insan inanıp inanmamakta ve inanıyorsa neye inandığını seçmekte özgürdür. buna denebilecek bir şey yok. fakat milyonlarca insanın inandığı bir şeyle dalga geçmek de nasıl bir kafanın ürünü anlamak mümkün değil. inanmamanın yolu inananlarla dalga geçmekten mi geçiyor? türkiye'de ateist olmak zor iş. bunu anlayabiliyorum. ama inanmasa bile insanın bir inanana saygı duyması gerekir. insan olmanın gereğidir bu.
ateist olduğu için kendini marjinal sanan bünyenin uzun süre düşündükten sonra bulduğu aşırı ironik göndermeli möndemeli tespit/ihtimal.
be sığır, inanmıyorsan inanmadığın şey hakkında neden bu kadar konuşursun? yok ki olm o. yok... derdin ne? ben kendimi kandırıyorum belki. sana ne oluyor?
biraz daha böyle cümlelerle gelirsen beni de kendine benzeteceksin. nasıl etkili tenkittir bunlar.
Çekirdek ile ağaç arasındaki vazgeçilmez ve kopmaz ilişkiyi kâinât çapında büyütecek olursak; imam-ı Mübînin, kâinâtın bir büyük çekirdeği, yani geçmiş, gelecek ve gayb âlemi etrafında dal budak salan yaratılış ağacının bir büyük mukadderât programı ve bir büyük fihristesi olduğunu söyleyebiliriz. Bu mânâda imam-ı Mübîn, Allahın varlıklar için takdir buyurduğu kaderin bir defteri ve bir düstur mecmuâsıdır. Bu düsturların imlâsı, bu programın icrâsı ve bu kader defterinin hükmü ile, zerreler eşyanın vücudundaki hizmetlerine ve hareketlerine sevk edilmektedir.
Harika bir evren var ve akıllı dizayn ortada net duruyor. Bu kadar netliğe içerleyen ateciklerin mizah yoluyla kendilerini uyuturken söyledikleri ninni.
