tasavvufta aşk allahtır. öz sevgiyle bulur allahı ve insan sevgiliden korkmaz.
ölüm sevgiliyle buluşmaktır. korku ona yapılan saygısızlıktan kaybetme korkusudur .
allahı seviyormuyuz yoksa ondan korkuyormuyuz? şükür ve ibadetlerimizin yada inkar ve şirklerimizin sebebi nedir sorusu.
küçüklükten beri allah çarpar,peygamber döve döve öldürür tehtitleriyle büyütülen nesillerden, dinden korkmamasını bekleyemezsin. bize allahı sevmek değil,allahtan korkmak öğretildi.
allah sevilirmi. neden korkmuyorsun denilir. aksine korku ve sevki o kadar birleşmiştirki... seversin ve o sevgiyi kaybeymekten korkarsın. malesef bugüne kadar bu sevgi allah çarpar, taş eder denerek örtüldü.
O'ndan korkmayın! ama o'ndan korkun da fakat bu korku asla cehennem ve gazap korkusu olmasın! siz, sizi yaratanın rızasını alamamaktan korkun o'na layık olamamaktan korkun ve bu korkunuzu sakın ha dünyevi bir -canavardan korkarmışçasına (haşa)- korku gibi basitleştirmeyin. bu korku ve sevgi ki sizi siz yapacaktır ve her iki alemde de yüzünüzü güldürecekttir. ve o'nu çok sevin o'nun sizi sevdiği kadar elbet olamaz ama siz kalbinizin son raddesine kadar o'nu sevin. konuşun-dertleşin-dua edin-rızasını almak için ne gerekiyorsa yapın. şüphesiz ki o gerekten sizin için en doğrusunu bilen ve tayin edendir (amin).
din, insanın yaradılışından beri diğer insanları baskı altına almak için kullanıldı. ilkçağda mısır firavunları 'ben tanrının oğluyum!' dediler ve halklarından iteat istediler. eski türklerde hükümdarlık 'kut inanışı' referansıyla tanrı kaynaklı olarak lanse edildi ve mısırlılar gibi ben tanrıyım yerine 'beni tanrı görevlendirdi.' teziyle halklarına baskı kurdular. ortaçağda kilise tanrı buyruğu diye muhaliflerini endülüjans ve giyotine mahkum etti. büyükbabalarımız, annelerimiz 'allah taş eder' dedi.
velhasıl bize hep tanrıdan korkmak öğretildi. tanrıdan korktuğumuz için de sevmeye cesaret edemedik maalesef.
