allahı seviyormuyuz yoksa ondan korkuyormuyuz? şükür ve ibadetlerimizin yada inkar ve şirklerimizin sebebi nedir sorusu.
küçüklükten beri allah çarpar,peygamber döve döve öldürür tehtitleriyle büyütülen nesillerden, dinden korkmamasını bekleyemezsin. bize allahı sevmek değil,allahtan korkmak öğretildi.
din, insanın yaradılışından beri diğer insanları baskı altına almak için kullanıldı. ilkçağda mısır firavunları 'ben tanrının oğluyum!' dediler ve halklarından iteat istediler. eski türklerde hükümdarlık 'kut inanışı' referansıyla tanrı kaynaklı olarak lanse edildi ve mısırlılar gibi ben tanrıyım yerine 'beni tanrı görevlendirdi.' teziyle halklarına baskı kurdular. ortaçağda kilise tanrı buyruğu diye muhaliflerini endülüjans ve giyotine mahkum etti. büyükbabalarımız, annelerimiz 'allah taş eder' dedi.
velhasıl bize hep tanrıdan korkmak öğretildi. tanrıdan korktuğumuz için de sevmeye cesaret edemedik maalesef.
bu bir dengedir, hem disipline edendir, hem de koruyan kollayandır. allah hep sevilir ama durduk yerede korkulmaz .tıpkı çok sevdiğiniz ama bi o kadar da korktuğunuz babanız gibi. . . allah bazen ibret verici olmak durumundadır. ibret, bazen insanlarda tecrübe verici bir korkuya vesile olur. zaten öyle insanlar vardır ki; o korku olmadan doğru kararlar veremezler.
samimiyetle sevildiği takdirde, cennet için değil ya da duaların kabulü için değil, sadece yaratıcı olduğunu kabul edip yarattığı için sevilirse, korkuya yer kalmaz.
allah' ı hem sevmeliyiz, hem de ondan korkmalıyız bir miktar. çünkü insanlar göt korkusu olmadan pek bişey yapmaz. normalde tabi insana herşeyi sevgi yaptırmalıdır ama fıtrat işte.
önce korkmayı öğrendik malesef ama sonra sevmeye de gönlümüz ve aklımız yetti çok şükür ve her ikisi de gerekli bir mümin için. mesele o değil de allah tarafından sevildiğine emin olamamak daha kötü. yaptığın ibadeti değersiz, kendini allah ın sevgisi için yetersiz hissetmek. allah a kendini sevdiremeden ölme korkusu. bizler önce korkuyor, uzun dönem korkuyla mesafeli kalıyoruz rabbimize, sonra araştırdıkça, okudukça sevmeyi de öğreniyoruz. biraz geç öğreniyoruz sevmeyi ve kendimizi sevdirmek için de geç kalıyoruz haliyle. yaşlanınca anca başlıyoruz 5 vakit namaza.
allah tan korkmak şart, allah tan korkmayandan cidden korkulur.
Sevmek bilmeye tabidir. Marifet makamının özel kulları, yalnızca mevlayı cc isteyen kullar olmuştur. Önce korku gerektir. Yani korku ile ümit arasında olmak. Kurtaracağımızın garantisi yok. Ama ümit kesen ancak inkar edenler. O halde orta yol gereklidir ki din zaten orta yoldur. ifrat tefrit arası vustadır.
rabbin rızasını kazanmak yolunda iki yoldan ikisidir. ikisi de birbirini gerektirir. allah'ı seven adam, rabbinin ondan yüz çevirmesinden endişe duyar ve korkar, elmanın iki yarısı hesabı...iyidir, iyidir.
çok az kişi sevgi yolundadır, tamamına yakını tanrıya-dine inandığını sanmalarına rağmen korku sevdalısı olup reel tanrısızdır. (maalesef insanoğlunun büyük çoğunluğu)
biraz boyumuzdan büyük konuşalım, dikkate almayın sadece iyi niyetli bir iki cümle olarak kabul edin.
allah ı gerçekten sevmek yani bunu karşılık beklemeden yapabilmek bence insanın gücünü aşar. çok çok çok ulvi insanların yapabileceği, ulaşabileceği bir mertebedir.
yani illa bir karşılık beklersin, içten içe.
ortalama bir insan daha ancak onun yarattıklarını sevme aşamasındadır. daha orayı geçeceksin de, karşılık beklemeden, korkmadan, allah sevgisine ulaşacaksın. bence çok uzun ve derin düşünüp, ona göre yaşarsan belki yaklaşırsın.
ama şu var, tembelliğe, boşvermişliğe kaçmadan kendini allah a teslim etmek. belki o, senin o nu sevmene olur verir.
not: bu entry kıt din bilgisi olan biri tarafından yazılmıştır.
O'ndan korkmayın! ama o'ndan korkun da fakat bu korku asla cehennem ve gazap korkusu olmasın! siz, sizi yaratanın rızasını alamamaktan korkun o'na layık olamamaktan korkun ve bu korkunuzu sakın ha dünyevi bir -canavardan korkarmışçasına (haşa)- korku gibi basitleştirmeyin. bu korku ve sevgi ki sizi siz yapacaktır ve her iki alemde de yüzünüzü güldürecekttir. ve o'nu çok sevin o'nun sizi sevdiği kadar elbet olamaz ama siz kalbinizin son raddesine kadar o'nu sevin. konuşun-dertleşin-dua edin-rızasını almak için ne gerekiyorsa yapın. şüphesiz ki o gerekten sizin için en doğrusunu bilen ve tayin edendir (amin).
allah sevilirmi. neden korkmuyorsun denilir. aksine korku ve sevki o kadar birleşmiştirki... seversin ve o sevgiyi kaybeymekten korkarsın. malesef bugüne kadar bu sevgi allah çarpar, taş eder denerek örtüldü.
kulum beni nasıl görürse ben öyle olurum gibi bir şey vardı yanılmıyorsam. yani çok korkana korkutucu çok sevene sevdirici olarak zuhur edecekmiş diğer tarafta (zuhur ne la). o yüzden ortacı olmak lazım.
tasavvufta aşk allahtır. öz sevgiyle bulur allahı ve insan sevgiliden korkmaz.
ölüm sevgiliyle buluşmaktır. korku ona yapılan saygısızlıktan kaybetme korkusudur .
