şu iğrenç dünyada tutuntuğum, tutunabildiğim ya da tutunmaya çalıştığım yegâne duygu. yeni güne uyanma, nefes alma sebebim. zaten kalpte böyle yüce bi sevgi olmazsa atsın atmasın fark eder mi ki hiç?
(bkz: stockholm sendromu)
düşünün ki bir varlık sizi yaratıyor. sizden onun için ibadetler yapmanızı istiyor ve yapmassanız sizi cehenneme yollacağını söyleyip sizi tehdit ediyor.
ve siz bu varlığı seviyorsunuz.
hayır allah'a inanma demiyorum, haddime değil, ama allah'ı niye seviyorsun arkadaşım?
ilginç tabi.
insanı vezir edecek sevgidir. kalpten azıcık bağlılık bile insanı ummadığı yerlere getirir hem dünyada hem ahirette. o ki ne güzel vekildir. ona dayanan, güvenen, insanlardan değil o'ndan bekleyen asla mağdur olmaz. ne istediysem verene şükürler olsun.
ömer hayyam'ın çok hoşuma giden şu dörtlüğünün işlediği konudur:
yetmiş iki ayrı millet, bir o kadar da din!
tek kaygısı seni sevmek benim milletimin;
kafirlik müslümanlık neymiş, sevap günah ne?
maksat sensin, araya dolambaçlar girmesin.
adam yüzyıllar önce noktayı koymuş olaya, gel gör ki noktalı virgül yapmışız biz onu...
