en samimiyetsiz bir sevgi türü.
geçen gün iki kişi arasında geçmişti bu veda sözleri. muhtemelen o da başka birinden duymuştu. gözlerindeki samimiyetsiz bakıştan ve yüzündeki çıkarcı ifadeden ne kadar boş beleş insanlar olduğu hemen anlaşılıyordu. demek ki sevilecek hiç bir yönü kalmamış insanların. kendimize ait sevilecek bir özelliğimiz, değerimiz yok onların gözünde. bir de bunu bir erdemmiş, büyüklükmüş gibi görmüyorlar mı? ha ecir de kazanıyorlar elbette.
halbuki bu insan aslında gerçekte insandığı tanrıyı da seviyor mu? cennetten ötürü mü allahı seviyor veya cehhennemden korktuğu için mi? lan insan severse, yanacağını bile bile sevmiz? bu kadar takla atılır mı sevgi üzerinden.
ayrıca kendi mensubu olduğu dine inanmayanlardan da allah için nefret ediyor. kim bu insan? duygulara ve insanlığa dair neyi var, ne değer üretmiş, ne düşünmüş, nesi kalmış?
birine en son söyleyeceğim şeydir bu. zaten sevgiyi ondan başka şeylere alet etmeden onu tanıyanlara söylendiğimde kırılacaklardır.
ulan madem allah için, onun için, bunun için eyvallah diyorsun, sana karşı olduğunda da sevsene. götün yer mi yaratılanı yaradandan ötürü sevmeye ha seni çakma hümanist!
sizi siz olduğunuz için değil de, başka şeyler nedeniyle sevdiğini söyleyen; kelleci, duygu fakirleriyle karşılaşmamanız dileğiyle.
sevmelerin en yerinde olanıdır. o razı olsun gerisi boş diyebilen insanı dünyanın hiçbir sıkıntısı alaşağı edemez. ama seni allah rızası için seviyorum demek, bir parça mecburiyet ve riya kokmaktadır. bu sebepten bunun dillendirilmemesi gerekir.
yaratılanı yaratandan ötürü sevmektir.
onun kusurlarını bile sevmektir.
onun yanlışlarını görmezden gelmektir.
dokunmadan sevmektir allah rızası için sevmek.
