allah yeri, göğü ve tüm canlıları yaratandır. her şeyi en mükemmel şekilde düşünmüştür. özellikle insanlar için.... meyvesi, sebzesi, yazlık olanı ayrı, kışlık olanı ayrı... hava, su, bedenimizin sağlığı, konuşabilme yeteneği... anne baba olanlar için dünya nimeti evlat... bu örnekleri artırmak çok mümkün. ilk etepta aklıma gelenler bunlar.
bizlere sayısız nimetleri veren yaratanımıza sevgiyi ve saygıyı eksik etmeden şükr edip, yasakladığı şeyleri de yapmıyarak, korktuğumuzu göstermeliyiz. o yine bizi düşünmüş yasaklar koymuş ve cennete girmemizi istemiştir. allahtan korkmayanların sonu ortadadır.hırsızlık yapar, ana babasını üzer. komşusunu rahatsız eder.kul hakkı yer vs. vs.
Etrafa korku salanın kendisi de korkuyordur. - Epikuros
Korku , bütün faziletlerin önüne set çeker. - Publilius Cyrus
Korku bazen kafasızlıktan gelir, yüreksizlikten de geldiği gibi. - Montaigne
Korku, köleliktir. - Eflatun
Korkaklar hiçbir zaman zafer anıtları dikmemişlerdir. -Eflatun
Ne kadar az korkarsak, o kadar az tehlikedeyiz. - T.livius
insan, sevdiğinden korkar, fakat korktuğunu sevemez. - Cenap Şehabettin
Çok defa korku, yalan söylemesini öğretir. - Alfred De Vigny
Saygı olan yerde korku olur ama, korku olan yerde her zaman saygı olmaz. - Eflatun
Korku, yalan doğurur. -Fyodor Dostoevsky
Başkalarını korkutanın, kendisi de hep bir korku içinde yaşar. - Appius Claudius
allah'ı, o'nun istemeyecegi birşey yapmaktan çekinecek kadar sevmektir. allah korkusu olandan korkulmaz. çünkü o, muhammed ül emin (s.a.v.)' in ümmetidir.
allah tan korkmaktan ziyade, onun şefaatini kazanamamaktan korkulur. ayrıca bu dünya da "iyi" denen birşey varsa bunun başlıca nedeni allah rızası kazanmak içindir, varın siz ona allah korkusu diyin.
Ne Kur'an da ne de hadislerde Allah'tan korkunuz diye bir ibare yokken bunun toplumda böylesi deklere edilmesi düşündürücü olduğu kadar üzücüdür de. Konu ile ilgili kullanılan fiil hüşu etmek olup, bunun bildiğimiz anlamda korkuyla alakası yoktur. Bu fiili ancak ve sadece sevgiden yola çıkarak, ve sevilene karşı duyulan özlemle, aşkı done olarak alarak açıklayabiliriz. işbu sebeple kulluğunu yeterli biçimde yerine getirememenin oluşturduğu pişmanlıktır hüşu duymak. Kaldı ki yukarımda girilmiş olan entrylere de göz attığımda rahatlıkla diyebilirim ki:
- bizi ateşe atan(atacak olan) allah değil nefsimiz olacaktır. Şöyle ki özü ağaç olan odunun özü gene ağaç olan kağıdı yakmasından nasıl ki şaşırılmıyorsa bunda da garipsenecek hiçbir şey yoktur.
- ibadetler kesinlikle Allah'a yapılmamaktadır, Allah'ın ne bizim ibadetimize ne de dualarına ihtiyacı vardır. Zira bu cümlenin kendisi dahi içinde gizli şirk barındırmakta, çünkü Allah'ın ahadiyetini iyiniyetle dahi olsa yok saymakta ve ikilik oluşturmaktadır. Tabii bunun en büyük sebebi, bize küçük yaştan itibaren öğretilen daha doğrusu dikte ettirilen, irade-i cüz ve irade-i küll ikiliği(!) gibi veya Allah'ı herşeyden uzakta gökte bizi yöneten gök-tanrısı gibi gösteren, dinde ve hadislerde yeri hiç olmayan şeyleri varmış gibi empoze eden, yanlış yorumlarla bezenmiş din kitaplarıdır. Hz peygamber efendimizin dediği üzere ibadetler kesinlikle cennete götürücü değil sadece bunu kolaylaştırıcılardır.
Yapılması gereken Allah'tan korkmak değil ona hüşu beslemek olmalıdır, tabii ki nasiplenebilene.
allah'tan hayaletten korktuğunuz gibi korkulmaz.
allah'tan korkmak demek, islam dinine göre, ona ibadet etmektir. allah'tan korkan insan, ibadet eder. ben allah'a inanıyorum, kabim malbim temiz demekle olmuyor bu işler.
(bkz: islam dinine göre)
bir anne çocugunu ateşe atmak istemez. bir anne evladını ne kadar seviyorsa allah bundan kat kat daha seviyor. o bizi ateşe atmak için yaratmadı allah sevgisi de korkusu da her noktada allah aşkına çıkar.
