insanın dönüp döneceği yerdir
çocukluğu.
sabah ezanı
bu yüzden
müslümanlara
allahın selamını öğretir.
allahın çocukluğu
gündoğumunda
ölüleri anmakla ba$lar.
ve anne ölür
ezanda ölür anne
selamı üzerine olan her çocuk
allahı dü$ünür.
dili vardır ta$ların.
sabahları en çok
ıslak bir huzurla
yatarken onlar
içleri ıslanmı$ kadınlar
pörsümü$ yorgun erkekler
kutsanmak umuduyla
kıvrılır uyurlar.
hepsi laf bunların.
bana kalsa
ağır bir abdest kokusu
ince belli sürahiler
kadınların nemli apı$araları kokan
pazen donları.
burada
sözolmamı$ sesin kederiyle
ba$lar gün.
ve denir ki;
kaderinizi sevin
sevin kaderinizi
ve hayat için
tatlı bir tesadüf deyin.
ağır bir abdest kokusu
ince belli sürahiler
kadınların apı$arası nemli pazen donları
ve mantarlı ayakları erkeklerin.
$adırvanda alaca su:
damlar
damlar.
ellerin beyazlığındadır ölüm
gövdenin kıvrımında.
benim erkeğimi isterken titreyen
içimin suyunda
ben unuttum her $eyi.
geldiğim yeri
annemi, babamı,
mezarlığa gitmeyi.
orada yapayalnız kaldı me$e
ölülerin arasında ölümü en iyi anlatan me$e.
bir ağaç nerede duruyorsa
benziyor oraya.
me$e mesela
akdeniz'de ta$ların arasında
farklı mı ta$lardan?
selvi, ölülerin karanlık bir ah'la
durdukları son anın ipidir. salkım söğüt, yaslı söğüt
suya kaptırmı$ içini, kırılgan.
benzer her $ey baktığına.
(..)
ben anneme benzerim
babama da tabii.
ve büyük halamın evinde ya$ayan kediye de.
aslında $u yeryüzünü denizlerle dü$ünmemiz yok mu
hata ediyoruz.
dünyanın nefes aldığı bir ilk andı denızleri yapan.
dağları yapan bir öfkeydi
böyle söylüyor ilk kitaplar.
her dilin kendinden önce,
çok önce bir hayatı var.
ve onu sadece
bu kitaplar konu$uyor.
susarak bakıyoruz biz
hatırlamayarak. $airler bir bok anlamıyorlar aslında
dünyanın çocuk kalmı$ bir acısı var
ve bu ezanda çıkıyor ortaya.
allahın selamı ölülerin üzerine oluyor
a$k diye bir $eyin farkına varıyor insan
dönmeyi öğreniyor
yerden kurtularak
durmadan dönerek
çölde ya$ayanlara fısıldanmı$ bir hakikatle
kurur toprak
(..)
nehir dediğin çölde kaybolur.
toprağını gizler nehir dediğin.
hiçliği tarif eden hiçliği anlar.
yokluğa bürünmek o ilk anda.
bir nehir tanıyorum
kayboluyor
bir çölün $ehvetli karnında.
bir ayan olma hali belki,
ona en yakın göl
kayıklarını tutarak içinde,
balçığını yutuyor.
ama biliyor ki,
bir göl yutunca suyunu
ortada kalır
bir göl yutunca balıklarını
kararır.
tüm göllerini göremeden yeryüzünün
öleceğiz.
ne acı.
(..)
gündoğumuyla gelen huzura da
günbatımının sancısına da
yabancısın.
de ki;
sabahın efendisi sen değilsin
kimse değil.
yol gidenin
gün dönenindir
$iir hayatın
ve görenin.
