ağız alışkanlığıdır. küçüklükten itibaren çevrede herkes bu tür kelimeleri kullanınca bi' süre sonra kişinin kelime hazinesinden önemli yer tutuyor tabi.
daha sonra ateist olsa dahi bu kelimeleri beyinden silmek zor oluyor.
biliçaltıdır. en küçük yaşta tanıdığımız düşünce bizi kaldıran bizim sığınacağımız varlıklar anne ve babaydı. daha sonra birey büyüdü ve sığınacak bir güç aradı bu gücüde görmediği varlık olan tanrıdan buldu . çünkü bütün insanlarla eşit özellikteydi insan. insanların biliçaltında kendinden daha üstün bir varlığa ihtiyaç duyar ve ne zaman zora düşse onun adını zikreder.
- bence sen ateist değilsin, dikkat çekmek için ben ateistim diye geziyosun ortada
+ Allah allah ne alakası var ya, ateistim işte inanmıyorum, yalan mı söyliycem
- ben hala inanmıyorum değilsin bence
+ ya vallahi de ateistim billahi de ateistim kardeşim, neden inanmıyosun.
mehmet abi : lan tonguç harbi ateist misin sen ?
tonguç : evet abi , yok diyorum açıkça
mehmet abi: e o zaman sen cenabetsindir?
tonguç: yok abi duşumuzu alıyoruz
mehmet abi: ebeni sikim e mi.
Türkiyede ki atesitlerin müslüman doğması ve yetişmesi neticesinde yaşanan durumdur. şaşılacak bir şey yok. kullandığı "allah" kelimesi onun için çok sıradan bir kelimedir ki zaten kullandığını farketmez, yapışmıştır ağzına bazı kelimeler,"allah","allahın belası", "allah korusun", "maşallah", "hadi inşallah", "tövbe tövbe".. vb. örneği çoktur. mesela çok şaşırtıcı bir olay duyulduğunda "h. sittir" denir, amaç küfür etmek değildir, sadece yapışmıştır ağza. bunun doğayla, fıtratla alakası yoktur. hristiyan olsaydık "oh my god", "ohhh shit" felam dicektik, ateş tanrısına tapsaydık "ateş seni korusun" derdik. yani bırakın artık bu fanteziyi.
kendisi ben oluyorum. gayette normal bişey, ben ateist olarak doğmadım çünkü ağız alışkanlığı diye birşey var. ayrıca her ne kadar ben ve çok yakın çevrem ateist olsada(ailemi katmıyorum)benim yakın çevrem(ailemi katıyorum)müslüman, ayrıca müslüman bir ülkede yaşıyorum, geleneğime göreneime sahip çıkıyorum. ayrıca müslümanlığa saygısızlıkta etmiyorum, ezan okunuyosa müziğin sesini kısıyorum, çünkü içerde babannem namaz kılıyo.
benim bir arkadaşım var, evet arkadaşı olan insanlar kabilesindenim ben,
her şaşırdığında
"allah allah" diyor.
birine teşekkür edeceği ya da minnet duyduğunu, ya da her ne boksa ifade edeceği zaman
"eyvallah" diyor.
teyzesinin selamı gelince,
"aleykümselam" diyor.
bazen 'kader', bazen 'kısmet' diyor.
öyle öküz ki bu insan, günlük yaşamında bu kelimeleri anlık olarak ifade ediyor, ve bu insan ateist.
ben ondan şaşırınca "ups" demesini beklerdim,
ya da "eyvallah" yerine,
"sana borçlandım dostum"
demesini.
öyle boktan bir dilimiz var ki, pardon bu bizim dilimiz değil, arapların dili, ya da farslıların,
her ağzımızı açtığımızda sövmekten kendimizi alamadığımız milletlerin dilini kullanmaktan geri durmuyoruz,
ve dilimizin bu denli bayat ve yetersiz olmasından dolayı kullandığımız, kutsal vaad edilen kelimeler üzerinden,
fikir ya da insan ayırt ediyoruz.
yakınma şöyle devam ediyor:
lan ben,
günlük konuşmamda "eyvallah" diyorum, ne diyim lan!
yeri geliyor saatlerce fikirlerimden, düşüncelerimden bahsediyorum,
adam karşıma gelmiş, sen yere düşünce,
"aaaaaaallllaaaaahhhhh!!!"
diyorsun diyor.
