kendisi arkadaşım olur. bu lafı söyledikten sonra uzun süre bakıştık. dilim sürçtü dedi. ben de yerim senin o dilini dedim. o da hayvansın memo dedi. ben de sağol dedim. tabii olarak işi espriye bağladım ama insanın kendisi ile çelişmesi nasıl bir duygudur acaba? inanmadığın allah'tan neden bela dilersin ki?
dil alışkanlığıdır, toplumda sürekli tekrarlanan bir söz olduğundan dolayı onun diline aşina olmuştur ve evrim teorisine göre bu ters bir durum değildir.
sonuçta herşey bulunduğu duruma göre uygun şekil alır, değişir zamanla ve bu sözü söyleyen kişi yavaştan dine doğru şekil değiştiriyordur demektir.**
o lafları gerçekten değil, sadece var olan kültürde çok kullanıldıkları için kullanan insanlardır. kendilerine ateist olduklarını kanıtlama çabası taşımazlar ve de niçin islami cümleler kullandıklarına dair hesap vermeleri gereken "atheos" adında tanrıları yoktur. islam düşmanı değillerdir, sadece reddederler. ayrıca sırf bu cümleleri kullanmaları, tanrı inancı taşıdıkları anlamına gelmez. bu yüzden, bu kelimeleri kullanmakta çok da sakınca görmezler. mesela ben abuk subuk konuşan birine "hasbinallah ve nimelvekil", yemin etmesine rağmen doğru söylediğine inanmadığım birine "sus lan, çarpılacaksın şimdi." derim. bu benim ate olduğum gerçeğini değiştirmez.
