bir kere sen, allahın büyük olduğunu, her şeyin yaratıcısı olduğunu, ona benzeyen hiçbir şeyin olmadığını, o istemezse bir yaprağın bile kıpırdamayacağını bilirsen dua ederken sen demenin bir öneminin veya sakıncasının olmadığını görürsün.
kurumakta olan çiçeğe çantanın içinde ki 0.5 suyu çıkarıp dökmen,
Cafe de sandviç yerken sana dışardan bakan sokak köpeğine hamburger ısmarlaman,
Sokakta top oynayan çocukların çektiği şut arabaya sert biçimde çarpınca arabadan inip korku içinde size bakan çocuğun başını okşayıp "aferim koçum, sert şut çekiyorsun" demen,
içtiğiniz sigarayı attığınızda bir dal da bir yaprak üzerine geldiğinde sanki kendi etiniz üzerine yanan sigara gelmiş gibi canınız acıyıp koşup dikenler arasında yaprak üzerinde ki yanan sigarayı dikenler elinize batarak alıp kendinize kızmanız,
Hayırlı faydalı işler yapmanız, tüm canlılar kendiniz aileniz çevreniz ve insanlar için...
Allah'a seslenmek böyle olur.
Allah ile diyalog mu kurmak istiyorsunuz?
Ona dua ile erişmek mi istiyorsunuz?
Şükür mü etmek istiyorsunuz?
Hiç bir cümle ile ona ulaşamazsınız, sesinizi ona duyuramazsınız.
Ne dediğiniz de zaten Allah için önemli değil.
Allah ile iletişim kurmak için konuşmak değil davranış önemlidir.
Kur'an tabiri ile "siz, iman ettik demekle cennete mi gireceğinizi sanıyorsunuz?" diyen bir din indiren yaratıcıya söz ile değil eylem ile ulaşırsınız.
