Ama bir tanrıya, evrenin ötesinde bir yaratıcıya inanmak istiyorsak, şöyle bir etrafımıza bakmak yeterli.
Ve bir de ölüm var. ölümün ardından koca bir hiçlik düşüncesi..
bu dünyanın tüm anlamsızlığını tüm yalnızlığını, derdini, acısını çektikten sonra bir çöp gibi doğa da ayrışacaksak, var olmanın dayanılmaz acısını çekmeye neden zorlanıyoruz?
