aklı işletecek özelliklere sahip olamamak ya da aklın olmaması , bilim , sanat , teknoloji ve tıp alanlarındaki gelişmelere odaklanacak vizyondan uzaklık ve daha doğrusu bunların ağırlığının zavallı beyne ağır gelmesi gibi sebepler. korku , baskı , dikte ve dikta da rol oynamakta. hür ve özgür insan olamayış kısaca. müslümanların hali ortada zaten. abd postallarının tadına bakıyorlar yıllardır.
- abimin okuduğu lisede okumak istedim. Çok küçüktüm o liseye giderken aramızda 12 yaş var. Küçük olsam da kalpten isteyecek kadar istiyordum. Dua ediyordum bayağı. Seneler sonra o lisede okudum.
- 5-6 sene önce bir arkadaşımın ayağı kırılmıştı, okula gelmiyordu. Ben de saçmalıyorum yine işte. Nasıl özeniyorum okula gitmemeye. istediğim zaman gitmiyorum ama her gün gitmemezlik de yapamıyorum. "inşallah benim de ayağım kırılır da okula gelmem" demiştim. Yaklaşık 20 dakika içinde ayağım kırılmıştı. Eşref saati.
hani böyle bir an olur çaresiz kalırsınız. kokuyla karışık heyecan olur, ateş basar işte tam o anlarda bana süper çıkış yolları gösterdiği için aslında gösterme bile değil beni direk o yola soktuğu için inanıyorum.
g*t korkusudur . adam kısa bir matematik hesabı yapıyor , ulan diyor şimdi atayist zaten inanmıyor yanacak , ben inanayım varsa kazanırım yoksa zaten yok . ulan gavat , zaten bir tanrı varsa senin böyle düşündüğünü biliyor . böyle mal çok mk .*
çeşitlidir.
şöyle bir düşünüyorum da şu boktan gezegene gelmek benim fikrim değildi.
vallahi değildi.
işin tuhafı kalmak da elimde değil. iyi de tüm bunlar kimin fikriydi peki?
büyük bir patlama oldu ve herşey bir düzene oturdu. patlamayla düzen olur mu allasen? işte buna aklım ermedi. şu yaşa geldim patlayınca dağılan, yıkılan, yanan, yok olan o kadar çok şey gördüm ki. elimde değil. sırf bu yüzden evrene şaşıyorum.
ama tanrıya inanma sebebim aslında bunlardan hiçbiri değil.
tanrıya inanma sebebim aslında benim.
inanıp inanmama seçeneği sunan sefil bilincim. benim gibi milyonlarca yıl bu yolu yürüdüğü halde arkasına bakıp "vay be!" diyemeyen şu inek bir de şu yalaka kedi tanrıya inanmamı sağladı.
+2000 derecelik bir magma ile - 200 derecelik bir uzay arasında neşeli bir aile pikniği yapabilmemdi belki de tanrıya inanma sebebim. ya da sevginin ve merhametin big bang'a sığmayışıydı. bir insanın bir insan için ölmesini doğal seleksiyonla açıklayamadım mesela. aşkı maddeye sığdıramadım. gözyaşının tuzlu bir sudan çok daha fazlası olduğuna inandım. hafızamın sinir hücrelerimden fazlası olduğuna inandım.
kızımın saçlarının böyle kokmasının bir anlamı olmalı dedim kendi kendime. sevgilimin gözlerime böyle güzel bakmasında tanrısal bir şeyler vardı. hem tanrı olmasa ağaçlar böyle hışırdar mıydı hiç? bulutlar böyle yürür müydü gökyüzünde? tanrı olmasa hayat ve ölüm bizi böyle kuşatır mıydı? aydınlık bir sabaha uyandığımda güneş için birine teşekkür etmem gerekti. ne içimde ne de dışımda ondan başka hiç bir şey göremediğim için mecburen inandım tanrıya.
kusuruma bakmayın.
çaresizlik, suçu başkasına yükleme isteği(kadercilik), yalnızlık...
tabii evrenin varlığı kuran, tevrat, zebur gibi kitaplar; mohammed, isa gibi şahıslar.
doğal bir eğilimdir. içindeki boşluktan yola çıkarak kainatı okuyan her insan allah'a inanır. kimisi içindeki boşluğu başka şeylerle doldurur. insanın anlam arayışı içindeki yaratılış kodudur.
güzelliktir. tabiatın ahengi, renk uyumlarından tutun şekli sevimliliği ve mükemmel görüntüsü, gözümüze nefsimize kusursuz güzellikte hitab etmesi hoşumuza gitmesi. herşey birer tesadüften ibaret olsa niçin güzel olsun? neden herşeyde harika bir estetik olsun? göze hoş görünsün? milyonlarca tonda göze hoş gelen renkler? harika bir çiçekten tutun, sevimli ve ihtişamlı hayvanlara kadar hepsi bir zevkin sahibinin ürünü,, dünya canlıları şekilsiz çirkin, tabiat renksiz, dünya siyah ve griden neden ibaret değil? olamazmıydı? olsa kim ne diyebilirdi? biraz düşünce, muhakeme ve idrak kabiliyeti olan her aklı başında insan bu farklılıkları göz önünde tutup rahatlıkla bir sonuca ulaşır. yeter ki istesin.
