Eve ekmek götüren adamın teri yaz kış demeden akıyordu.
Teri kıskanan akarsu kaynakları ona nazire yaparcasına debilerini yükseltip ders kitaplarına giriyordu.
Yoğun çalışma alanlarında aklına düşenleri yazacağı boş zamanlar geliyordu.
Boş zamanlar gibi bir cümleyle anlatılanlar hafife alınmayacak kadar değerliydi.
Günde en az bir kitap okuyup haftada bir kitap yazacak seviyeye ulaşmak için canına dişine takacaktı ama olmuyordu işte.
ilk okul yıllarında inandıkları kendini boşa çıkarıyordu.
Beyaz ekranı dolduran tertemiz hayalleri bugün kağıttan ve kalemden siliniyordu.
Mesai saatleri sayılan demiri öğütme anlarında su ile soğutuyorduk kızgın anları.
O kadar yıl çalışıyorduk ve esnaf olmanın en azından anlamını çok iyi biliyorduk.
Esas duruşta esnafın anlamını bağırarak söylüyorduk.
Benzinle ve vergiyle uğraşırken kira paranı saymıyorum.
Ne oldu kuzum sana,bir anda kendinden bile ümidini kestin?
Biliyor musun?
Ailem için kendimi ayakta tutuyorum.
Öbür tarafta hayat bedava.
Yoksa her gece yatağa girdiğimde yatağımda huzurlu ölümleri dilerdim ama olmuyor işte.
