Geçen benim maseratti ile önünden geçmiyordum çünkü maserattim yok ; neyse konu da bu değil zaten.
Son maçtan beri önünden geçemiyoruz efendim yıkılacak olmasını düşünmek zaten önünden geçmiş kadar canımızı sıkıyor.
Mezhebinin yıkılacağını düşünüp içinize oturan uktedir sami yen'in önünden geçerken duygulanmak.Seneler sonra gelen şampiyonluk uğruna o dönem doğan çocuklara futbolcuların isminin verilmesidir.Bir tarih parçasının plaza olup işadamlarının cirit atacağını bilip içten içe sinirlenmektir o duygu.
galatasaraylı biri olmamama rağmen yaşadığım duygudur. Güzel günlerdi "Welcome to hell" günleri, Maç izlemeye gidip maçtan çıkınca metro'ya doluşup metro'yu sallaya sallaya gitmek, mecidiyeköy'de maç öncesi takılmak, bağırmak çağırmak. Benim için bile bu kadar duygusal ise taraftar için ne kadar duygusaldır kimbilir.
rahatlıkla bir fenerbahçelinin de hissetiği olabilir bu; okocha'lar, johnson'lar, serhat'lar, nobre'ler, selçuk'lar, lugano'lar, edu'lar ve daha niceleri...
niye duygulanıyım diye aklımdan bir an geçen düşüncedir. hee duygulanmak gerekiyorsa türkiyede ilk kez seyircisiz oynanan derbide beşiktaşın kazandığı maçın oynandığı stad olmasıdır.
galatasaraylı olmak demektir, orda bir tarihin yattıgını bilmek orda kazanılan maçları, maglup edilen takımları düşünüp geçmişi yad etme, yaşadıgımız hayal kırıklıkları için, talihimize sövmek demektir. tt arenanın alisamiyen olması için 50 yıl geçmesi lazım galiba.
her ayın yedisinde yaşadağım olaydır. sami yen'in önünden geçer albaraka türk'e girer ve kirayı yatırırım. insan 15 dakikalığına da olsa zengin olmaya alışıyor be arkadaşlar...
