bu insanlar belirlense ne bileyim atıyorum diri diri yakılsalar bile asla onlar kadar vicdansız olunamaz gibi geliyor . nasıl bir vicdan sana vurma diye yalvaran insanı bayıltana kadar dövecek kadar körelir . nasıl bir vicdan daha gencecik bir çocuğu öldürüp hiç bir şey yapmamış gibi davranabilir . kaç insanın ahını aldığınızdan haberiniz var mı ? bilmiyor musunuz ki allah zalimin yanındadır korkmuyor musunuz ? umarım ali ismail e yaşattıklarınızı yaşamadan ölmezsiniz . her baktığınız yüzde onu görürsünüz .
edit : yakalım demedim yaksak bile onlar kadar vicdansızca bir şey yapmış olunmaz dedim . allahını seven üstüme dilbilgisi kitabı atsın .
küfür etsem olmayacak, başka bi şey desem de olmayacak. ama bi tanım gerekiyor her şeyde olması gerektiği gibi. tanım yok. katil işte. girinin devamında vicdanınız yok mu tadında şeylerden söz etmeyeceğim. çünkü olmadığını biliyorum. beni ajitasyonla suçlayacaklar hiç vakit kaybetmesin.
bunları her yere yazabilirdim aslında. sonra aklıma ali ismail, peşi sıraysa annesi geldi. hani şu kanalları dolaşırken ağlayışını görüp de zerre aldırmadığınız kadın. ben aldırmadan edemedim. o anne benim de annemdi. onu hiç tanımamıştım ama yıllardır tanışıyormuşuz gibi hissediyordum. çünkü gözlerinde bi şey vardı. gözlerindeki o şeydi tanıdık olan. aynısı babaannemde ve halamda da vardı. babaannem ben altı yaşındayken öldü. ona dair hatırladığım iki detay var. biri şıllık deyişi, diğeri gözlerindeki o 'şey'. halam şu an hayatta. ve onun adı geçtiğinde aklıma ilk gelen yine gözlerindeki 'şey'. bu iki kadının ortak özellikleriyse sevdikleri adamların vahşice öldürülmesi. ben eniştemle dedemin öldürüldüğünü öğrendiğimde sekiz yaşındaydım. ve o gün benim için adalet kavramı bitti. beni adaleti getirebileceğimize devrimciler inandırdı.
ali ismail ile dedemi öldürenler aynı kişiler. otuz küsür yıldır hiçbir şey değişmedi. dedem işçi bayramını kutlamak isterken panzer altında katledildi, ali ismail ise dövülerek. benim dedem sizin deyişinizle terörist değildi. sadece bi inşaat işçisiydi. oraya bayramını kutlamaya gitti. ama izin vermediler. malazgirt haftası bile kutlanırken yılın bir gününün işçilere ait olmasını hazmedemediler. dedem yoksulların da insan yerine koyulmasını istediği, yoksulların yaşama amacının zenginlere hizmet etmek olmadığını bildiği için oradaydı. orada sadece solcular yoktu, sağcılar da vardı. polisler devlet emriyle sağcı- solcu ayırt etmeden öldürdü o insanları. ama bugün bu olayı sadece solcular anıyor ve sahip çıkıyor. geçen 1 mayıs'ta da direnenler solculardı bu yıl da öyle olacak. bu yüzden solcuların onurlu insanlar olduğunu, hiçbir şeyi unutmadıklarını, ölülere de dirilere de sahip çıktıklarını biliyordum. ali ismail ise dolaylı yoldan dedeme sahip çıkıyordu. çünkü taksim haksızlığa boyun eğmeyenlerin simgesiydi. ali ismail böyle düşündüğünden öldürüldü. şimdiyse dün televizyonda ağlayan annenin gözyaşlarının bedeli 10 yıl olarak kararlaştırıldı. bu ülke böyle bi yere dönüştü işte. gün gelecek, ağlayan bütün annelerin hesabını vereceksiniz.
