bir sanılgı olarak, 'insan'ın büyük bir trajedisi, çıkmazıdır. hep kendini, çok değerli sanan bir varlık olarak yaşamına devam etmiştir 'insan'. kendini, olmazsa olmaz olarak gören, yaşamda kendine değerli bir pay biçen ve sürekli bunu doğrulamaya çalışan bir halde yaşamını devam ettirmeye çalışan; bu türde doğrulamaları kendine gösterebildiğince yaşamını acımasız hale getiren ve aksine böyle bir dayanak noktası bulamadığında ise 'umuda köle' olan bir bedene dönüşendir. bir doğrultu çizer ve nasıl başladıysa, iki durumda da kendini değerli gösterme çabası içinde bir yolda yürümeye yeltenir.
algının kaprisleri sürekli devrededir. kopan bütün bağlantılar onarılmak, bu kendini !peygamber! görüş sürekli devam etmek zorundadır.
her şey ya onun tarafında(ona hizmet eder durumda) ya da ona karşı, yok edilmesi gereken bir şey halindedir.
ölmese bile öldürür, aç kalmasa bile sömürür, bir insan olarak yaşayabileceği ne gereksinimi varsa ve bu konuda tedarikli olsa bile bir garanticilikle ikincisi ve hatta üçüncüsü de(yedeği) olsun ister..
severken alternatif yaratır, sevdiğinde de kendindeki eksikliği karşı tarafa bulamaya çalışır..
aşk diye bağırır ama sevgiyi bilmez..
sevmeden, sevilmeden sevişmeyi öğrenmiştir.. tadına bakmadan doymayı da... gerekirse kendini memnun etmesini çok iyi bilir... kendinde gördüğü büyüklük, başkasına ihtiyaç duymamayı da öğretmiştir..
kimseye muhtaç değildir, aksine ona kötü davrananların hepsi kaybetmiştir.
