bugüne dek tüm suçu aldatanlara yıktık. peki neden aldattı hiç düşündük mü?
aldatmak ister miydi?
neden aldatma ihtiyacı hissetti?
ne yetmiyordu, ya da ne fazlaydı?
onu aldatmaya ne itti ki aldatan olma yükünü omuzladı, ya da bacakladı, bacak omuzladı?
ya da her neyse işte.
aldatan suçsuz değildir ama aldatılan da suçsuz değildir. aslında kimse suçsuz değildir. sadece daha az suçu olan ve daha fazla suçu olan vardır. biz insanlar ise az suçu olana suçsuz deriz, sanki sütten çıkma ak kaşıkmış gibi.
aslında sorun ne biliyor musunuz;
sahiplenmek.
tek sorun sahiplenmek. çünkü sahiplenmek, vazgeçememek.
oysa vazgeçmek, ne terk etmek ne de pes etmek;
sadece gereklilikleri yerine getirmek.
ve bazen tek suç aldatmamış olmaktır.
çünkü asla aldatan olamayacak biri için kimse mücadele etmez.
ne gariptir insanların aldatan olma ihtimali olanların yanında kendini daha tatmin hissetmeleri.
ama böyle işte insanlar;
asla aldatamayacak birinin aldatılmayan sevgilisi olmak bir anlam ifade etmez,
aldatma ihtimali olan birinin aldatılmamış sevgilisi olmak egolarını tatmin eder insanın.
aslında aldatılan, ta en başta kendini aldatandır. neden aldatacak olanın peşinde koşmuştur bir düşünsün.
belki öz eleştiridir, belki de savunma kim bilir? ama gerçek şu ki; kimse aldatmayacak olana değer vermez. işte bu kadar ikiyüzlüdür insan denen aciz yaratık.virgül,
