Rahmetli Stefo dedemin sağlığı bozulduktan sonra, bir daha yurtdışına çıkmamıştı...
Hatta istanbul’dan bile adımını dışarı atmazdı...
Bir gün sordular, “Yahu Stefo baba, durumun müsait, bütün ailen Atina’da, neden çocuklarını, torunlarını görmeye gitmiyorsun” diye...
Aynen şu satırlar dökülmüştü ağzından...
“beni görmek isteyen, arasın, ben buradan biletini göndereyim, masraflarını karşılayayım, gelsin, istediği kadar kalsın, görsün... oldu da gittim, başıma bir şey geldi, öldüm oralarda... ya beni oraya gömerlerse... ne ben toprağı kabul ederim, ne toprak beni... benim huzur bulacağım tek toprak, büyükada’nın kırmızı toprağıdır...”
Rahmet eylesin, hem dedeme, nam-ı diğer STEFO BABA’ya...
Hem de bu mezar taşının sahibi, Alay Tabibi Yüzbaşı Dimitroyati’ye...
Bu taş, 57. Alay Şehitliğinin içerisinde Türk ordusunda görev yapan ve burada yatan, Rum asıllı Dimitroyati’nin mezar taşıdır...
Anlatılan hikâyesi şöyledir:
Alaya ölümüne taarruz emri verilmiştir...
Tüm subay ve erler ölüme, şehadete hazırlanmaktadırlar...
Yüzbaşı Dimitroyati, yanında Kur’an okuyan çavuşa seslenerek;
– Çavuş şu Kur’an-ı bana versene..!
– Hayırdır komutanım, Müslüman mı oldun..?
– Yok, be çavuş... Az sonra taarruza kalkacağız ve belki de hepimiz öleceğiz... Biz öldükten sonra cesetlerimizi gömmeye gelenler, benim künyemi görünce gâvur zannedip beni düşmanın yanına gömmesinler.... Ben bu ülke için yaşadım, bu ülke için vuruştum ve bu ülke için öleceğim.... Vasiyetimdir beni Mehmetçikten ayırıp başka bir yere gömmeyin...
“Ver şunu” der, ve Kur’an-ı alır, göğsüne koyar...
Artık o da burada Mehmetçik ile yan yana yatmaktadır....
