bayağı fazladır o zorluk.
çok bağlanmışsındır bir şeye. alışkanlık olmuş.
hapishanede işemek için sürekli gardiyandan izin alıp işemeye giden birisi, hapisten çıktıktan sonra kolay kolay işemeye gitmez. neden? çünkü bir alışkanlığı vardı. birinden izin istiyordu.
Sanırım, ne kadar zor alışıyorsan, o kadar zor vazgeçiyorsun.
Alıştığım ev, alıştığım telefon, alıştığım yatak, alıştığım gözlük... Böyle gider bu. Herhangi bir alışkanlık olması yeter, o kadar zorlanıyorum ki onu bırakırken.
Alışkanlıklar bir zaman sonra senin karekterin olarak algılanması ve daha da ilerleyerek alışkanlıklarını, kendin olarak algılama durumu nedeniyle bırakılmakta zorlanılıyor.
Benim gibi monotonluğu kendine bir güvenlik alanı olarak düşünen kişiler için alışkanlık vazgeçilmez bir hal alıyor. Bir markete gittiğim zaman her zaman oraya gidiyorum, ihtiyacım olmasa bile ufak bir şeyler alıp orada dolaşmak bana bir nevi huzur veriyor.
Alışkanlıklardan kurtulmak için onlardan daha üstün bir ilke, amaç ile çatışırsa ancak onları yenme imkanımız olabilir. Bazen amacımız alışkanlığımız yenebilecek seviyede olmasına rağmen biz amacımıza inanarak peşinden koşmadığımız için alışkanlıktan kurtulamama yüzünden artık hiçbir konuda insanın kendine olan güveni kalmıyor
boşuna alışmış kudurmuştan beterdir diye dememişler. alışkanlık 21 günde oluşur ve sonra da bırakması epey zor olur. en ufak bir bitkinin bile büyümek için zamana ihtiyacı varsa alışkanlıkları bırakmak için de zamana ihtiyaç vardır.
